Τέσσερις ταινίες, εκτός διαγωνισμού, που ξεχωρίσαμε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πολλές ενδιαφέρουσες ταινίες προβλήθηκαν, εκτός διαγωνιστικών προγραμμάτων στο φετινό 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Άλλες έκαναν την πρεμιέρα τους στη διοργάνωση και άλλες συνέχισαν την εξαιρετική τους φεστιβαλική πορεία. Το Euronews συνάντησε τους συντελεστές τους στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της διοργάνωσης και μίλησε μαζί τους.

«Wishbone» - Πέννυ Παναγιωτοπούλου

To «Wishbone» είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Galway της Ιρλανδίας. Βασίζεται στο διήγημα «40 μέρες» της Κάλλιας Παπαδάκη. Ο Κώστας, νεαρός σεκιουριτάς σε δημόσιο νοσοκομείο, μετά τον ξαφνικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, αναγκάζεται να αναλάβει την ανιψιά του και να βρει χρήματα για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη. Ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα, ένας τραυματιοφορέας τού προτείνει να τον βοηθήσει. Το τίμημα, όμως, θα είναι μεγάλο, καθώς θα μπει σε ένα διεφθαρμένο κύκλωμα.

Η ταινία αποτυπώνει τον κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό της σύγχρονης Ελλάδας και το ασφυκτικό σύμπαν ενός νεαρού άνδρα που δεν έχει καμιά ελπίδα και όλα του πάνε στραβά. Παρόλα αυτά αγωνίζεται για να σώσει όσους και όσα αγαπά και να ανταποκριθεί στα ηθικά διλήμματα που ξεπηδούν γύρω του.

Η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο Γιάννης Καράμπαμπας, χάρη στη μεστή και παράλληλη λιτή ερμηνεία του, απέσπασε το Βραβείο Φως για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό:

«Το στοιχείο που με συγκίνησε και με τράβηξε και το θεώρησα σαν πρόκληση γι’ αυτή την καινούργια ταινία, ήταν ότι η ιστορία της ήταν πάρα πολύ εστιασμένη στον κοινωνικό περίγυρο. Δηλαδή δεν ήταν μια υπαρξιακή μόνο ιστορία με ανθρώπους που είναι βυθισμένοι σε κάποιο προσωπικό τους πρόβλημα, αλλά είναι ο κοινωνικός περίγυρος, που τους δημιουργεί αυτή την πίεση, την έκρηξη και το πρόβλημα, παράλληλα με αυτό που είναι πάντα το πιο σημαντικό που είναι τα προβλήματα του εαυτού.

Σε μια εποχή που η κοινωνία αλλάζει επίσης πάρα πολύ, πιστεύω ότι οι ταινίες πρέπει να είναι και λίγο χρήσιμες. Ζούμε σε μια κοινωνία που είναι τελείως κατακερματισμένη. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά υποδομή να βοηθήσει την ανάπτυξη του ατόμου. Ο καθένας είναι ριγμένος, αβοήθητος και μόνος. Η ιστορία του ήρωά μου στην ταινία, του Κώστα, είναι τρομακτική, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή στον οποιονδήποτε από εμάς. Νομίζω ότι αυτός ο φόβος και ο τρόμος που βιώνω κι εγώ στη ζωή μου πολλές φορές, είναι αυτό που με τράβηξε και θέλησα να μιλήσω γι’ αυτό το φόβο» μας εξηγεί η σκηνοθέτις της ταινίας Πέννυ Παναγιωτοπούλου.

«Αξιαγάπητη» - Λίλια Ινγκολφσντότιρ

Η σαραντάχρονη Μαρία, μια σύζυγος, μητέρα και εργαζόμενη γυναίκα, παλεύει να μεγαλώσει τέσσερα παιδιά και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις μιας απαιτητικής καριέρας, ενώ ο δεύτερος σύζυγός της, ο Σίγκμουντ, ταξιδεύει συνεχώς. Καθώς ο γάμος τους λυγίζει σταδιακά από το βάρος των ανταγωνιστικών αναγκών, και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της Μαρίας να σώσει τη σχέση τους, ο Σίγκμουντ της ανακοινώνει ότι θέλει να χωρίσουν, αναγκάζοντας την να έρθει αντιμέτωπη με τους χειρότερους φόβους της.

Η «Αξιαγάπητη» της Λίλια Ινγκολφσντότιρ είναι πέρα από ένα εξαιρετικό δράμα σχέσεων, μια ενδιαφέρουσα μελέτη πάνω στους λόγους που οδηγεί ένα ζευγάρι στο χωρισμό, αλλά και στο τι κουβαλά και προβάλλει ο καθένας σε μια σχέση. Η ταινία έφυγε από το φετινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, το Βραβείο Ερμηνείας και το Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών FIPRESCI:

«Λοιπόν, η ταινία δεν ήρθε σε μένα σαν ιδέα. Είναι περισσότερο, όπως έχω πει πολλές φορές, μια πολύ προσωπική ταινία για μένα. Πέρασα τη δική μου προσωπική κρίση με τον σύζυγό μου πριν από πολλά χρόνια. Άρχισα να ερευνώ αυτό το ζήτημα και να εξετάζω τα θέματα αυτού του συζυγικού “υλικού” και όλους αυτούς τους διαφορετικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης και την ψυχολογία. Και ήταν περισσότερο σαν μια εξερεύνηση. Έχω δει τόσες πολλές ταινίες που αφηγούνται μια ιστορία για το τι πραγματικά συμβαίνει. Αλλά εγώ ήθελα να δω γιατί συμβαίνει και πώς συμβαίνει. Δεν έχω δει τόσες πολλές ταινίες για τη συζυγική κρίση που να διερευνούν πραγματικά το τι συμβαίνει. Πώς συμβαίνει αυτό; Ποιοι είναι οι μηχανισμοί; Ο σύζυγός μου μου είπε τις προάλλες: «Όταν μιλάμε μαζί, είμαστε εγώ κι εσύ, και μετά είναι οι γονείς σου και οι γονείς μου. Στην πραγματικότητα είμαστε έξι άτομα γύρω από το τραπέζι».

Σκέφτηκα ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Έχουμε τόσες πολλές διαφορετικές φωνές, που παίρνουν μέρος σε μια κρίση, μεταξύ δύο ανθρώπων. Έτσι ήθελα να δω, τι είδους μηχανισμούς αντιμετώπισης έχουμε, τι είδους εμπόδια έχουμε χτίσει, ενάντια στην αγάπη. Δεν ήθελα να δούμε έναν κακό και έναν καλό άνθρωπο ή κάποιον που είναι άπιστος, και να πούμε: “Α!, αυτός είναι κακός ή αυτή είναι κάποια που έχει κάνει κάτι άλλο”, αλλά να δούμε πραγματικά γιατί έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα να είμαστε μαζί. Γιατί τα ποσοστά διαζυγίων είναι τόσο υψηλά. Στη Νορβηγία φτάνουν το 50%. Και σκεφτόμουν, γιατί συμβαίνει αυτό; Και τι πραγματικά συμβαίνει μεταξύ μας;» αναφέρει η Νορβηγίδα κινηματογραφίστρια Λίλια Ινγκολφσντότιρ.

Η ταινία «Αξιαγάπητη» θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την One from the Heart.

«Οι Καταραμένοι» - Ρομπέρτο Μινερβίνι

Χειμώνας του 1862, στην καρδιά του Αμερικανικού Εμφυλίου. Μια ομάδα αποτελούμενη από στρατιώτες των Βορείων έχει αναλάβει την αποστολή να ιχνηλατήσει μια αχαρτογράφητη περιοχή, στις εσχατιές των δυτικών πολιτειών. Σε ένα απόκοσμο τοπίο τυλιγμένο στη σιωπή, οι περιπλανώμενοι άνδρες σταδιακά βυθίζονται σε έναν τόπο άγριο και ομιχλώδη, όπου τα διαχωριστικά όρια ανάμεσα στην ηθική και στη βαρβαρότητα, ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, μοιάζουν θολά και ασαφή. «Οι Καταραμένοι» συνδυάζουν τον ιστορικό ρεαλισμό με έναν απειλητικό νατουραλισμό, δημιουργώντας μια μυσταγωγική αλληγορία για την αιματοβαμμένη ταυτότητα του αμερικανικού έθνους.

Με μια εκπληκτική φωτογραφία και ένα υποκριτικό σύνολο που εστιάζει στο θέμα της ανδρείας και των ανδρικών προτύπων, το φιλμ επιτυγχάνει να ταξιδέψει τον θεατή σε μια no man’s land, σε ένα ανδρικό κόσμο, όπου όλα τελικά γκρεμίζονται. Η άγρια φύση και το τοπίο θα είναι οι τελικοί νικητές σε αυτό το μάταιο αγώνα εξερεύνησης και κυριαρχίας. «Οι Καταραμένοι», η ταινία του Ρομπέρτο Μινερβίνι κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του φετινού φεστιβάλ των Καννών. Ο Ιταλός κινηματογραφιστής με έδρα τη Νέα Υόρκη ήρθε στην Θεσσαλονίκη για την προβολή της:

«Με αυτή την ταινία, θέλω να δώσω χώρο στους ανθρώπους και στις εμπειρίες τους, μέσα από τις οποίες δεν θα αφηγηθούν μόνο την δική τους ιστορία, αλλά θα αφηγηθούν με έναν τρόπο την ευρύτερη ιστορία. Δεν ήθελα να τους επιβάλλω μια ιστορία. Ήθελα μέσα από την αμοιβαία τους αλληλεπίδραση και την αμοιβαία ανταλλαγή σε ένα χώρο που χρησιμοποοιήσαμε για δύο μήνες στην Μοντάνα να συνεισφέρουν στην ιστορία. Και αφού η ιστορία γράφεται από ανθρώπους, κατά κάποιο τρόπο, αυτή ήταν μια προσπάθεια να μπορέσουμε πραγματικά να κατοικήσουμε και να ξαναγράψουμε την ιστορία από τη σκοπιά των σύγχρονων ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε αυτή την ταινία, αμφισβητούμε την έννοια της γενναιότητας και του θάρρους, του ηρωισμού και της θυσίας. Και το κάνουμε αυτό μέσα μια ομάδα ανδρών. Όλοι είναι άνδρες πολίτες, άνδρες ανάμεσα σε άνδρες. Αυτό κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα ακριβώς λόγω του τρόπου που το ανδρικό θάρρος και ο ανδρικός ηρωισμός απεικονίζεται στις πολεμικές ταινίες. Σε αυτή την ταινία, απομυθοποιούμε την άποψη του μυώδη ανδρικού προτύπου, σε κατάσταση ακραίου φόβου. Η πορεία τους είναι περισσότερο ένα εσωτερικό ταξίδι, έτσι ώστε το θάρρος να γίνει θάρρος να είναι αυτό που θέλουν να είναι, να καταπιέσουν τις αληθινές τους αξίες και να έχουν θάρρος να φοβούνται πραγματικά για τη ζωή τους. Οπότε το θάρρος να είσαι ανοιχτός και ειλικρινής είναι αυτό για το οποίο πασχίζαμε, αντί να πάμε στην ιδέα αυτού του είδους “εξωτερικού” θάρρους. Αυτό το θάρρος ταυτίζεται με δύναμη άνευ συναισθήματος».

Η ταινία «Οι Καταραμένοι» θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Weirdwave.

«Όλα Θα Πάνε Καλά» - Ρέι Γιουνγκ

Η Άντζι και η Πατ είναι ένα ευκατάστατο ζευγάρι γύρω στα 60. Ζουν εδώ και 30 χρόνια στο διαμέρισμα της Πατ στο Χονγκ Κονγκ. Οι φίλοι και οι οικογένειές τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τη σχέση τους, ενώ όλοι οι γύρω τους τις εκτιμούν και τις αγαπούν. Ένα βράδυ, όμως, η Πατ πεθαίνει ξαφνικά. Η Άντζι στην αρχή φαίνεται να έχει τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζεται, όχι μόνο από τον φιλικό της κύκλο αλλά και από την οικογένεια της Πατ. Ωστόσο κάποιες διαφωνίες σχετικά με την κηδεία, τον τρόπο ταφής και τα κληρονομικά την αναγκάζουν να αντιδράσει, να κυνηγήσει τη δική της χειραφέτηση.

Το «Όλα Θα Πάνε Καλά» του Ρέι Γιουνγκ είναι ένα συγκινητικό, χαμηλόφωνο δράμα για τη συχνά επισφαλή καθημερινή ζωή των ηλικιωμένων ανθρώπων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Η Πάτρα Άου λάμπει στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Άντζι. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου κέρδισε το βραβείο Teddy, ενώ απέσπασε επίσης το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ του Ρίο. Η πρωταγωνίστρια του «Όλα Θα Πάνε Καλά» μας μίλησε για το κεντρικό θέμα της ταινίας:

«Όταν μου έδωσαν το σενάριο, σκέφτηκα: “Ω Θεέ μου, αφορά το πώς πρέπει να φροντίζουμε τους αγαπημένους μας πριν πεθάνουμε και αφού πεθάνουμε”. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι είναι ένα ταξίδι. Αν δεν κάνουμε τίποτα πριν φύγουμε από αυτή τη ζωή, οι αγαπημένοι μας θα βρεθούν σε μια πολύ δύσκολη θέση. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε τέτοια πράγματα, επειδή υπάρχει ένα νομικό σύστημα, που στην πραγματικότητα θέτει πολύ συγκεκριμένα όρια. Όλα αυτά τα νομικά πράγματα, όταν είσαι ζωντανός, δεν φαίνεται να έχουν τόση σημασία, επειδή είσαι ζωντανός. Όταν όμως φύγεις από αυτή τη ζωή, εμφανίζονται ξαφνικά. Για να προστατεύσετε λοιπόν τα αγαπημένα σας πρόσωπα, πρέπει να βεβαιωθείτε ότι τους προστατεύετε λαμβάνοντας υπόψη το νόμο».

Η ταινία «Όλα θα πάνε καλά» θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την One from the Heart.