Άγ. Παπαδόπουλος: «Umbra είναι η συνάντηση με το εσωτερικό μυστήριο, με κάτι που εκκρεμεί προς λύση»

Ο χορογράφος και performer Άγγελος Παπαδόπουλος παρουσιάζει το νέο χορογραφικό έργο του «An Umbra Story» στο χώρο M54, στην Ομόνοια, από την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, μέχρι και την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου. Το νέο έργο έρχεται ως συνέχεια της έρευνάς του γύρω από τα πιθανά σημεία εγγύτητας και συνάντησης. 

Το An Umbra Story είναι μία χορογραφική σύνθεση για δύο performer που προσκαλεί προς τη συμφιλίωση ενός ατόμου με τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που κατοικούν μέσα του. Στην ποίηση, η λατινογενής λέξη umbra συνδέεται με τη «σκιά» ή το πνεύμα που γίνεται αντιληπτό σαν μια παρατεταμένη παρουσία.

Μία παράδοξη ιστορία αγάπης, το queer ως αφορμή για διάλογο και προβληματισμό, το Brazilian jiu jitsu σαν ένας τόπος έντασης, το βλέμμα ως σημείο επαφής, το Blue Train του John Coltraine μαζί με μια συλλογή ετερόκλητων αντικειμένων, συνθέτουν σταδιακά ένα αλλόκοτο, ονειρικό τοπίο ανοιχτό προς συνάψεις. 

Ο Άγγελος Παπαδόπουλος μας μίλησε για το έργο που ανεβάζει:

- Το έργο εστιάζει στη συμφιλίωση ενός ατόμου με τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις του. Πώς αποδίδεται αυτή η εσωτερική διαδικασία μέσα από τη χορογραφία σας; Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που χρησιμοποιείτε για να δώσετε έμφαση σε αυτή τη θεματική;

Χρησιμοποιώντας κινητικές οδηγίες που δημιουργούν ένα μοναδικό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των δύο performer που ταυτίζει τα δύο σώματα σε ένα, ένα ονειρικό μουσικό drone, τη σκηνογραφία και τα κοστούμια, δημιουργώ έναν τόπο και χρόνο συνάντησης των δύο που μας βγάζουν από το κυριολεκτικό και μας βάζουν στο φαντασιακό. Όλα αυτά τα στοιχεία, το πώς επικοινωνούν τα δύο χορευτά, τι φοράνε, πώς υπάρχουν κινητικά στο χώρο, ο ήχος, τα σκηνικά αντικείμενα, όλα συντελούν, εύχομαι, σε μικρά ή μεγάλα σήματα προς το κοινό για την αφήγηση και παγίωση αυτής της εσωτερικής διαδικασίας.

- Η έννοια της σκιάς (umbra) συνδέεται συχνά με την έννοια του πνεύματος ή μιας παρατεταμένης παρουσίας. Ποια ήταν η αφετηρία σας για τη χρήση αυτής της έννοιας και πώς συνδέεται με τη queer διάσταση του έργου;

Καθώς το έργο ολοκληρώνεται, και θέλοντας να είμαι πάντα ειλικρινής τόσο ως προς τη διαδικασία όσο και ως προς το αποτέλεσμα που θα μοιραστούμε με το κοινό, μπορώ να πω φωναχτά πως πέρα από το ότι εγώ και πολλοί από τους συντελεστές ανήκουμε στην queer κοινότητα - με την έννοια ότι παλεύουμε να είμαστε ενεργά κοινωνικά και ανησυχούμε για όποια τάση φίμωσης της ελευθερίας και της σεξουαλικότητας- το έργο αυτό δεν συνδέεται πλέον άμεσα με αυτό που ο μέσος άνθρωπος θεωρεί ή προσδοκά να μεταφράσει ως queer.

Σίγουρα, ασχοληθήκαμε με αυτή την έννοια στην έρευνα, σίγουρα δουλέψαμε με έναν παράδοξο τρόπο -και το παράδοξο είναι queer- μα το έργο μας πήγε σε άλλα μονοπάτια και αποφάσισα να τα ακολουθήσω. Έτσι, η έννοια umbra (σκιά, φάντασμα, πνεύμα) έγινε ο κύριος άξονας του έργου. Είναι η συνάντηση με το εσωτερικό μυστήριο, με κάτι που εκκρεμεί προς λύση. Ξεκινήσαμε με το αρχέτυπο, το σύμβολο αυτής της έννοιας και ενώ το αποδομήσαμε μέσα στις πρόβες, τελικά επιστρέψαμε στην αρχική του έννοια.

- Η δημιουργία σας περιλαμβάνει αναφορές από διαφορετικούς κόσμους, όπως το Brazilian jiu jitsu, τη μουσική του John Coltrane και μια συλλογή αντικειμένων. Πώς συνδυάζετε αυτές τις φαινομενικά ετερόκλητες επιρροές για να δημιουργήσετε ένα ενιαίο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;

Αυτοί οι διαφορετικοί κόσμοι αποτελούν στοιχεία που φέρει στον κόσμο της η performer, γύρω από την οποία διαβάζουμε το έργο. Αγαπάει τον Coltrane, τα αντικείμενα αποτελούν απομεινάρια της ζωής της, πράγματα που τα έχει συνδέσει με αναμνήσεις, το Brazilian ένας τρόπος να έρθει κοντά και να γνωρίσει ένα άλλο σώμα. Όλα αυτά δημιουργούν ένα νήμα, μέσα από οποίο αναδεικνύεται η συνάντηση των δύο performer. Το πού και πώς συναντιούνται αυτά τα δύο πρόσωπα είναι όλο το έργο.

- Το βλέμμα ως σημείο επαφής και έντασης φαίνεται να παίζει κεντρικό ρόλο στο έργο σας. Πώς αξιοποιείτε αυτή τη συνθήκη στη σκηνική σας αφήγηση και ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταδώσετε μέσω αυτής;

Δομήσαμε τις περισσότερες κινητικές συνθήκες με βάση το βλέμμα και μέσα από αυτές δημιουργήσαμε χορογραφία. Το βλέμμα των performer γίνεται o τρόπος ανάγνωσης του έργου και της σχέσης των δύο. Δε θέλω να μεταδώσω κάποιο μήνυμα, μα περισσότερο να συγκινήσω. Θέλω να πιστεύω ότι δίνω αρκετή πληροφορία μέσα στο έργο για να δημιουργήσει το κοινό τη δική του αφήγηση άρα και το δικό του μήνυμα. Το live παραστατικό δρώμενο λειτουργεί για μένα ως τόπος συνάντησης με το υπερβατικό, όχι το μαγικό μα αυτό που είναι πέρα της λογικής. Αυτόν τον τόπο διεκδικώ σκηνικά.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος χορογράφος στην Ελλάδα;

Έχει μεγαλύτερη αξία για μένα να πούμε ότι ένας νέος χορογράφος αντιμετωπίζει δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νέος άνθρωπος στην Ελλάδα: μιντιακή προπαγάνδα, αστυνομοκρατία, φτωχοποίηση άρα και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, φιλοφασιστικές (αν όχι φασιστικές) πολιτικές συμπεριφορές, δόμηση της ύπαρξης μας με άξονα την οικονομία και όχι την κοινωνία, το ανθρώπινο. Είναι ατελείωτη αυτή η λίστα και θα ακούγομαι κλισέ, μα έχει αξία να θυμόμαστε πως το θέμα είναι κυρίως ταξικό σε όλες τις εκφάνσεις μας ως οντότητες.

- Τι σας ενδιαφέρει περισσότερο στη δουλειά σας και τι αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;

Με ενδιαφέρει να μαθαίνω. Όσα περισσότερα μπορώ να μάθω τόσο πιο πλούσιος γίνομαι εντός μου. Μια μέρα, όταν είμαι ώριμος καλλιτέχνης, θέλω το έργο μου να ενέχει ό,τι και η ζωή: το τυχαίο, τις ανθρώπινες σχέσεις, το ωραίο, την ωμότητα. Ακόμα, δεν έχω την αυτοπεποίθηση να μοιράζομαι όλες μου τις ποιότητες: τείνω να ωραιοποιώ, να λειαίνω, να κρύβω. Η χορογραφία όμως, η τέχνη του ζωντανού σώματος που απευθύνεται σε ζωντανό κοινό, είναι η κατεξοχήν τέχνη της ζωής. Πηγή έμπνευσης αποτελούν πάντα οι συνεργάτες μου και τα προσωπικά μου βιώματα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ιδέα / Χορογραφία: Άγγελος Παπαδόπουλος

Ερμηνεία / Συν-δημιουργία: Δανάη Παζιργιαννίδη & Θάνος Ραγκούσης

Δραματουργική συμβολή: Έλενα Νοβάκοβιτς

Μουσική: Νίκος Αντωνόπουλος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Τζάνος Μάζης

Βοηθός Χορογράφου: Στέλλα Σπύρου

Σχεδιασμός κοστουμιών: Ντία Ιωάννου

Σκηνικά: Σοφιαλένα Ξεζωνάκη

Επικοινωνία: Ευαγγελία Σκρομπόλα

Φωτογραφίες: Δήμητρα Τζάνου

Σχεδιασμός Αφίσας και Προωθητικού Υλικού: Ίων Ταλιουρίδης

Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: Cicada's Call

INFO

Ημερομηνίες: 31/1 & 1,2,7,8,9/2

Ώρα Έναρξης: 21.15

Διάρκεια: 40’

Εισιτήρια: 13 ευρώ & 8 ευρώ

Χώρος: M54, Μενάνδρου 54,

Προπώληση εισιτηρίων

Bιογραφικό

Ο Άγγελος Παπαδόπουλος (he/him, they/them) είναι χορογράφος και performer. Τα έργα του, με τη μορφή live performance ή μικρού μήκους ταινίας ή εγκατάστασης, έχουν παρουσιαστεί σε πολιτιστικά ιδρύματα και πλατφόρμες όπως το Ωδείο Αθηνών, το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Flux Laboratory, το Tanzahoi International Dance & Dance Film Festival (Βραβείο Κοινού) και το Act International Festival (Μουσείο Guggenheim Μπιλμπάο, Residency Award). Επί του παρόντος, ο Άγγελος συμμετέχει στην Ακαδημία Χορογραφίας U(r)topias, στο πλαίσιο της Ελευσίνας, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Χορό στην Κρατική Σχολή Χορού και στη Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τον Σεπτέμβριο του 2022, αποφοίτησε με άριστα από το MRes Choreography & Performance, University of Roehampton (Λονδίνο), όπου του απονεμήθηκε υποτροφία. Επιπλέον, του απονεμήθηκε η υποτροφία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Artworks (2020-21) καθώς και του Κέντρου Πολιτισμού Στέγη Ωνάση για να παρακολουθήσει το 'Camping Festival' στο Centre National De La Danse (Παρίσι, 2021).