Αριάν Λαμπέντ: Ήθελα να εστιάσω στην τοξική σχέση των δύο αδελφών, πώς αντιδρούν στη βία του κόσμου

• Mar 21, 2025, 3:55 PM

6 min de lecture

Το «September Says», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της ηθοποιού Αριάν Λαμπέντ που έκανε την πρεμιέρα της στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών, βγαίνει τώρα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι μια κινηματογραφική διασκευή του γοτθικού μυθιστορήματος «Sisters» της Daisy Johnson και παρακολουθεί την ιστορία δύο αδελφών που έχουν δημιουργήσει τον δικό τους κόσμο, τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας.

Είναι η Τζουλάι και η Σεπτέμπερ. Είναι αχώριστες, παρόλο που είναι πολύ διαφορετικές. Η Σεπτέμπερ είναι προστατευτική και επιφυλακτική απέναντι στους άλλους, ενώ η Τζουλάι είναι ανοιχτή και διακατέχεται από περιέργεια για τον κόσμο. Η δυναμική μεταξύ τους είναι πηγή ανησυχίας για τη μητέρα τους, η οποία τις μεγαλώνει μόνη της και δεν ξέρει πώς να τις χειριστεί. Όταν η Σεπτέμπερ παίρνει αποβολή από το σχολείο, η Τζουλάι πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της και αρχίζει να διεκδικεί την ανεξαρτησία της.

Όταν βρεθούν σ’ ένα παλιό εξοχικό στην Ιρλανδία, η Τζουλάι ανακαλύπτει ότι ο δεσμός της με τη Σεπτέμπερ αλλάζει με τρόπους που δεν μπορεί να κατανοήσει ή να ελέγξει απόλυτα. Μια σειρά από σουρεαλιστικές συναντήσεις οδηγούν την οικογένεια στα όριά της. Η Αριάν Λαμπέντ, που υπογράφει το σενάριο και την σκηνοθεσία έκτισε ένα απόκοσμο εφηβικό σύμπαν, που σε γοητεύει με την ιδιαιτερότητα και τη δύναμή του, αποτυπώνοντας την απώλεια και το τραύμα, μέσα από τη γυναικεία ματιά.

Συναντήσαμε στην σκηνοθέτρια στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και μιλήσαμε για την ταινία και την ιδιαίτερη σχέση των δύο κοριτσιών:

«Σε αυτές τις δύο αδελφές, υπάρχει η πιο μεγάλη, η Σεπτέμπερ που φαίνεται να έχει τον έλεγχο της μικρότερης Τζουλάι. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτή την έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Ήθελα πολύ να ερευνήσω τη δυναμική της σχέσης τους, το πώς λειτουργούν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται τόσο δυνατά και πώς αυτό το είδος αγάπης μπορεί να είναι και πάρα πολύ επικίνδυνο. Βασικά η ταινία μου έδωσε την ευκαιρία να ψάξω τι μπορούν να κάνουν δύο κορίτσια 15 και 16 χρονών, όταν δεν ακολουθούν τους κανόνες της επικοινωνίας και του σχολείου και επίσης πώς μπορούν να επιβιώνουν μέσα σε αυτόν το βίαιο κόσμο που ζούμε. Η σχέση τους είναι τοξική, προβληματική.

Θεώρησα ότι τα παιχνίδια τους, αυτά που αυτές φτιάχνουν, για να σώσουν η μια την άλλη, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ευκαιρία για μένα να ψάξω τι σημαίνει να είσαι 15-16 ετών κορίτσι. Αυτή η σχέση, αυτά τα παιχνίδια είναι μια προσπάθεια προστασίας τους απέναντι στη βία του κόσμου, που υπάρχει έξω από το σπίτι τους. Ήταν επίσης πολύ σημαντικό για μένα να υπάρχει και η μητέρα τους, που τις μεγαλώνει μόνη της. Ήθελα οι άνδρες να είναι στην άκρη στην ταινία. Υπήρχε αυτό το στοιχείο στο βιβλίο, αλλά το πούσαρα στο σενάριο.

Ήθελα δηλαδή να επικεντρωθούμε σε αυτές τις γυναίκες και να δούμε πράγματα που συνήθως κρύβουμε στο σινεμά, όπως για παράδειγμα γυναίκες που έχουν περίοδο, γυναίκες που έχουν τρίχες. Αυτά τα θέματα έχουν για μένα μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι κάτι που κρύβουμε. Εγώ ήθελα να κάνω το αντίθετο. Να το δείξω και να παίξω με αυτό το στοιχείο. Αυτά τα μικρά πράγματα έχουν πολλή σημασία για μένα».

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκονται οι οικογενειακές σχέσεις, η εφηβεία, η επιθυμία, η σαδιστική εξουσία που ασκεί η μία αδελφή στην άλλη, η ενηλικίωση και η δύσκολη προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα που υπάρχει έξω από την οικιακή θαλπωρή. Η Λαμπέντ δημιουργεί έναν ηλεκτρισμένο, σχεδόν τρομακτικό μικρόκοσμο, όπου τα όρια είναι εύθραυστα, οι σχέσεις τοξικές και η καταστροφή ελοχεύει διαρκώς:

«Ο κόσμος που φτιάξαμε μαζί τις ηθοποιούς ήταν πιο κοντά στη φύση και τα ζώα σε σχέση με αυτό που ξέρουμε που κάνουν κορίτσια ηλικίας 15-16 ετών, που είναι όλη την ώρα πάνω στο κινητό τους τηλέφωνο. Είναι όλα αυτά τα κλισέ που έχουμε στο μυαλό μας, που περιορίζουν το πλαίσιο, όταν μιλάμε για την εφηβεία. Δεν ήθελα να δώσω καμιά απάντηση σε όλα τα θέματα της οικογένειας: τι είναι το σωστό, τι είναι το λάθος. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι κουβαλάμε, όσα υπήρχαν πριν από εμάς.

Είναι κάτι που πιστεύω και ισχύει γι’ αυτές τις τρεις γυναίκες της ταινίας. Δεν ήθελα να δείξω μια εικόνα της οικογένειας, που είναι μόνο τοξική. Δεν με ενδιαφέρει. Είχε μεγάλη σημασία για μένα να δείξω μια μητέρα που να μην είναι καλή ή κακή. Να είναι ένας πιο πλούσιος χαρακτήρας. Θεωρώ ότι το να είσαι μητέρα σήμερα, αλλά σίγουρα και στο παρελθόν, είναι να προσπαθείς, να προσπαθείς διαρκώς».

Η ταινία «September Says» της Αριάν Λαμπέντ προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 20 Μαρτίου.