ODD 2025: «Ecdysis» του Μιχάλη Θεοφάνους - «It’s the end of the amusement phase» της Χαράς Κότσαλη

• Apr 1, 2025, 4:10 PM

11 min de lecture

5 παραστάσεις χορού και μια ταινία περιλαμβάνει το φετινό πρόγραμμα του Onassis Dance Days, που πραγματοποιείται στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από τις 3-6 Απριλίου. Στη δωδέκατη χρονιά του, το καθιερωμένο φεστιβάλ σύγχρονου χορού παρουσιάζει μέσα σε ένα πυκνό τετραήμερο πέντε παραστάσεις χορού και μια ταινία, έχοντας στο επίκεντρο την εικαστικότητα και, όπως κάθε χρόνο, μια «λοξή» απάντηση στο ερώτημα «τι είναι χορός;».

«Ecdysis»: Η σόλο performance του Μιχάλη Θεοφάνους

Ο Μιχάλης Θεοφάνους παρουσιάζει το έργο «Ecdysis», μια σόλο performance, που εξερευνά την πολλαπλότητα των όψεων, τη δύναμη αλλά και την ανάγκη αλλαγής. Στην σκηνή συναντάμε ένα πλάσμα που περιπλανιέται σε ένα τοπίο διαρκούς μεταμόρφωσης, που αλλάζει δέρματα αναζητώντας νέες ταυτότητες. Άλλοτε εύθραυστο και τρωτό, άλλοτε δυνατό και πανίσχυρο, το ον αυτό αρνείται να περιχαρακωθεί, ασφυκτιά στο κάθε καινούργιο δέρμα που φορά. Ενδύεται και εκδύεται διαρκώς. Ο χώρος από οικείος γίνεται εχθρικός και πάλι οικείος σε μια λούπα αλλαγής ρόλων και κοστουμιών, με τη βοήθεια διαφορετικών σκηνικών αντικειμένων.

Ο δημιουργός μίλησε στην κάμερα του Euronews για την καινούργια δουλειά του:

«Έκδυση είναι μια διαδικασία που τη βλέπουμε συνήθως σε έντομα, ερπετά, φίδια, αρθρόποδα. Είναι δηλαδή η αλλαγή του δέρματος, η αλλαγή πέτσας, η αναζήτηση ενός καινούργιου εγώ, ενός καινούργιου σπιτιού. Αυτός ο χαρακτήρας που βλέπουμε πάνω στη σκηνή, έχει κάποια “σκουληκάκια”, έχει κάποιες ανησυχίες.

Ψάχνεται, δεν βολεύεται. Κάπου βολεύεται, εθελοτυφλεί, προσπαθεί ξανά, αποτυγχάνει. Είναι μια λούπα. Η όλη ιδέα ξεκίνησε ότι είναι εσώκλειστος σε ένα κουτί, σε μια βιτρίνα, σ’ ένα κουκούλι, ή σε ένα μπαούλο. Μοιάζει λίγο όλο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής, με ντουλάπα Νάρνια, την οποία ανοίγεις και προσπαθείς να διαλέξεις, να ξεδιαλύνεις ποια πράγματα σου κάνουν και ποια δεν σου κάνουν πλέον, ποια θες να βάλεις τώρα. Κι αν βάλεις κάτι συγκεκριμένο, σε τι σε μεταμορφώνει;

Σκηνοθετικά, δραματουργικά είναι μια δομή εικόνων, μια απόπειρα δομής εικόνων σε ροή, δημιουργώντας βέβαια μια ελευθερία, ώστε η κάθε εικόνα να σημαίνει κάτι για τον καθένα. Δεν υπάρχει απόλυτα αρχή, μέση, τέλος, γιατί η performance δεν βασίζεται σε κάποιο έργο ή κείμενο. Θα μπορούσα να πω ότι ίσως προκύπτει και από προσωπικές ανησυχίες. Έχει να κάνει με τη μοναχικότητα, την αναζήτηση ταυτότητας, την απορία ταυτότητας, με έναν ναρκισσισμό, έναν εγωκεντρισμό, μια γενική ανησυχία που νομίζω ότι όλοι έχουμε στις μέρες μας. Αν δεν υπάρχει αυτή η ανησυχία, δεν τα πάμε πολύ καλά».

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

3-6 Απριλίου | Στο -1 της Στέγης | 17:00

Διάρκεια: 40 λεπτά

Σύλληψη, Σκηνοθεσία, Χορογραφία & Ερμηνεία: Μιχάλης Θεοφάνους

Μουσική Σύνθεση & Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Μιζήθρας (MIZI)

Σκηνογραφία: Τίνα Τζόκα

Κατασκευές: Ευθύμης Γρόνθος

Σχεδιασμός Φωτισμών: Ιφιγένεια Γιαννιού

Δραματουργία: Κωνσταντίνος Αβράμης

Καλλιτεχνική Συνεργάτιδα: Μαρίνα Ξενάκη

Βοηθός Χορογράφου, Οργάνωση Προβών & Stand-in: Αντωνία Οικονόμου

Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής: TooFarEast

Ανάθεση & Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Η παράσταση περιλαμβάνει γυμνό και είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών.

«It’s the end of the amusement phase»: Η νέα χορογραφία της Χαράς Κότσαλη

Στο «It’s the end of the amusement phase», η Χαρά Κότσαλη έχει δημιουργήσει μια χορογραφία, για τη σχέση του ατομικού και του συλλογικού, για τη σύνδεση προόδου και καταστροφής, αλλά για το πώς ο χορός μπορεί να είναι διασκέδαση, απόλαυση, προπαγάνδα. Τρεις χορεύτριες συνδιαλέγονται επί σκηνής με το παρελθόν που απλώνεται μπροστά μας και το μέλλον που έχουμε αφήσει πίσω μας.

Η χορεύτρια και χορογράφος μελετά τη σχέση του ατόμου με την Ιστορία, το πώς οι ιδεολογίες έχουν διαμορφώσει το σώμα, το χορό και την κίνηση, το πώς ο χορός έχει υπάρξει μάρτυρας σημαντικών στιγμών της ανθρώπινης ιστορίας:

«Μέσα από πράγματα που είδαμε και διαβάσαμε με τους συντελεστές της παράστασης, είχε ενδιαφέρον για μένα να δούμε τη μεγάλη γκάμα του χορευτικού σώματος από την ποπ κουλτούρα, πώς αφηγήθηκε τη διασκέδαση, τα έμφυλα σώματα, τις διαφορετικές εποχές, αλλά ακόμα και σε συγκείμενα, που αφορούν Ολυμπιακούς Αγώνες, μεγάλες πολιτικές προπαγανδιστικές τελετές σε πρώην καθεστώτα στη Βουλγαρία και τη Σοβιετική Ένωση. Θέλαμε να δούμε πώς το σώμα σε τέτοιες μαζικές χορογραφίες αφηγήθηκε και συνέδραμε όλο αυτό. Αυτός είναι ο ένας πόλος. Ο δεύτερος πόλος αφορά στο πώς αυτός καθαυτός ο χορός σαν πειθαρχία και το χορευτικό σώμα αντιστάθηκαν, πώς υπήρξαν μάρτυρας ή υπονόμευσαν εξελίξεις.

Αν δω τώρα αναδρομικά πώς προσέγγισα αυτά τα ζητήματα, θα έλεγα ότι δική μου ματιά σε όλο αυτό που περιγράφω, είναι μια κριτική ματιά. Η κριτική ματιά εμπεριέχει και τον σαρκασμό και το χιούμορ και τη θλίψη σε μεγάλο βαθμό. Γιατί η θλίψη είναι ένα κομμάτι που με ενδιαφέρει πολύ σαν πολιτική κατάσταση και όχι σαν ψυχολογική ατομική συνθήκη. Πέρα από αυτά, εμπεριέχει και μια ελπίδα που δεν μοιάζει ακριβώς με την ελπίδα της προόδου, η οποία μεταφράζεται δηλαδή σε οικονομική ανάπτυξη, επιδόσεις πάντα εις βάρος ενός άλλου κομματιού του πλανήτη που λειτουργεί αντίστροφα, αλλά το πώς βρίσκει κανείς την απόλαυση ξανά μέσα από την κίνηση, μέσα από το χορό και μέσα από το χάος» επισημαίνει η Χαρά Κότσαλη.