Μάθημα ζωής από τον Παραολυμπιονίκη Νάσο Γκαβέλα σε μαθητές

Ένα ξεχωριστό «μάθημα ζωής» με τον χρυσό παραολυμπιονίκη του Παρισιού και του Τόκιο Νάσο Γκαβέλα είχαν την ευκαιρία να κάνουν στις δύο τελευταίες διδακτικές ώρες της Τετάρτης (11/12) οι περίπου 200 μαθητές και μαθήτριες των τριών τάξεων του Γυμνασίου των Εκπαιδευτηρίων «Η Ελληνική Παιδεία» στο Νέο Ηράκλειο Αττικής.

Ο Νάσος Γκαβέλας, μια εβδομάδα πριν κλείσει τα 25 του χρόνια, μίλησε με ανθρώπινα λόγια στους μαθητές για το περιστατικό που του άλλαξε την ζωή όταν ήταν και εκείνος μαθητής, αλλά και πώς το διαχειρίστηκε ώστε να φτάσει στην κορυφή και να κατέχει σήμερα το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα στην κατηγορία του.

«Το πιο σημαντικό είναι να έχετε πίστη στον εαυτό σας και στον Θεό», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Όταν μου συνέβη αυτό και σταδιακά έχασα την όρασή μου, δεν είπα ποτέ "γιατί συνέβη σε εμένα", αλλά έλεγα "δόξα τω Θεώ, ευτυχώς συνέβη σε εμένα". Γιατί εγώ μπόρεσα να αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα και με την βοήθεια μιας σειράς ανθρώπων που είχα δίπλα μου και στάθηκαν στο πλευρό μου, να κάνω αυτό το πρόβλημα... ευκαιρία, ενώ πιθανότατα ένας άλλος στην θέση μου δεν θα τα κατάφερνε. Σημασία έχει, παιδιά, οι δυσκολίες και τα εμπόδια, που είτε μεγαλύτερα είτε μικρότερα πάντα θα ορθώνονται μπροστά σας, απλά να σας δυναμώνουν. Να έχετε πίστη στον εαυτό σας, να βάζετε στόχους και να προσπαθείτε μετά, μέσα από πρόγραμμα και όρια που εσείς θα θέσετε, να τους εκπληρώνετε. Και να έχετε στο μυαλό σας ότι πάντα πίσω από ένα βουνό κρύβεται μια πολύ όμορφη πεδιάδα. Πίσω από μια μεγάλη ανηφόρα που θα κουραστείτε για να ανεβείτε, πάντα θα κρύβεται κάτι όμορφο. Οι δυσκολίες έρχονται για να μας κάνουν πιο δυνατούς, να μας κάνουν καλύτερους, να μας βοηθήσουν για κάτι που δεν έχουμε καταλάβει». 

Ο Νάσος Γκαβέλας εξήγησε ότι πριν μερικά χρόνια ήταν και αυτός ένα παιδί που πήγαινε κανονικά στο σχολείο, διάβαζε τα μαθήματά του, έλυνε τις ασκήσεις του αλλά και έπαιζε με τους φίλους του, κυρίως ποδόσφαιρο, αλλά και μπάσκετ, όταν ξαφνικά μετά τα 10-11 του χρόνια άρχισε σταδιακά χάνει το φως του. «Αρχικά δυσκολευόμουν να διαβάσω τι έγραφε η δασκάλα στον πίνακα. Δεν καταλάβαμε αμέσως ότι υπήρχε κάποιο τόσο σοβαρό πρόβλημα, το οποίο σταδιακά με οδηγούσε στην τύφλωση. Και όταν έγινε αντιληπτό ότι υπήρχε αυτό το γονιδιακό πρόβλημα, υπήρξαν και κάποιοι άνθρωποι που θεωρούσα φίλους μου και εξαφανίστηκαν, άλλοι που με κορόιδευαν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το έβαλα κάτω. Στις δύσκολες στιγμές ήταν λίγοι εκείνοι που βρέθηκαν κοντά μου, αλλά υπήρξαν. Και για αυτό είναι σημαντικό να έχετε φίλους και να τους συμπαραστέκεστε στις δύσκολες στιγμές τους, για παράδειγμα έστω και αν ακουστεί λίγο αστείο, σε έναν χωρισμό ή σε κάτι ακόμα πιο σοβαρό, γιατί στα εύκολα και στις χαρές όλοι σπεύδουν και θέλουν να είναι δίπλα σου. Θα πρέπει ο ένας να στηρίζει τον άλλον, γιατί η παρέα και η στήριξη θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις όποιες δυκολίες. Ο άνθρωπος να σκέφτεται τον συνάνθρωπο, γιατί λείπει αυτό στην εποχή μας».

Με ενδιαφέρον οι μαθητές της «Ελληνικής Παιδείας» ρώτησαν τον Νάσο Γκαβέλα για την καθημερινότητά του σήμερα αλλά και τις θυσίες που χρειάζεται να κάνει για χάρη του πρωταθλητισμού. Τους περιέγραψε το πρόγραμμά του (από το πως μετακινείται μέσα στο σπίτι αλλά και στον δρόμο, έστω και απουσία ηχητικών φαναριών στις περισσότερες διασταυρώσεις, μέχρι το πώς ψωνίζει στο σουπερμάρκετ) και τις καθημερινές - συχνά διπλές - προπονήσεις που κάνει όλη την χρονιά, για να καταφέρει να τρέξει κάτω από 11 δευτερόλεπτα στους αγώνες. Παράλληλα, τους εξέφρασε και το δέος που αισθάνεται κάθε φορά που εκπροσωπεί την Ελλάδα με την φανέλα με το εθνόσημο σε οποιαδήποτε διοργάνωση και ιδίως στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, όπως πριν τρεις μήνες στο Παρίσι. «Από μικρό παιδί μου προκαλούσαν θαυμασμό οι αθλητές του στίβου και ονειρευόμουν κάποτε να λάβω μέρος και εγώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, να που αυτό το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα», ανέφερε χαρακτηριστικά, δείχνοντας με το παράδειγμα του πως οι άνθρωποι και ιδίως οι μαθητές πρέπει να βλέπουν την θετική πλευρά ακόμα και των φαινομενικά πιο αρνητικών καταστάσεων.

Ο Νάσος Γκαβέλας αναφέρθηκε και στις σπουδές του και τον τρόπο που κατάφερε να συνδυάσει προπονήσεις, αγώνες και πανεπιστήμιο. «Εγώ όταν ήμουν μικρός, στην ηλικία σας και πιο πριν, ήθελα να γίνω γιατρός, χειρουργός για την ακρίβεια, αλλά μετά το πρόβλημα με την όραση, σκέφτηκα τις εναλλακτικές μου και επέλεξα την ψυχολογία. Πέρασα στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και χάρη σε μεγάλη προσπάθεια, έναν καλό δικό μου προγραμματισμό, στην βοήθεια και αρκετών φίλων συμφοιτητών μου, που μου έδιναν σημειώσεις αλλά και συχνά κυρίως μου τις διάβαζαν, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι είμαι άνθρωπος που μαθαίνει περισσότερο ακουστικά, αλλά επίσης και χάρη στην ευελιξία που είχαν κάποιοι καθηγητές που κατανοούσαν, ειδικά όταν οι εξεταστικές συνέπιπταν με αγώνες, κατάφερα να πάρω σχετικά έγκαιρα το πτυχίο μου, για να μην χαρακτηριστώ και... αιώνιος φοιτητής, ώστε πλέον να προχωράω από φέτος και σε μεταπτυχιακές σπουδές», ανέφερε. 

Όταν ρωτήθηκε από μαθητή για την βοήθεια που υπάρχει (ή δεν υπάρχει) από το κράτος σε σύγκριση πχ με τις ΗΠΑ, διευκρίνισε ότι πράγματι στην Αμερική και σε άλλες χώρες δίνεται μεγάλη έμφαση στον πανεπιστημιακό αθλητισμό, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου δεν υπάρχει σχετικό πλαίσιο, αλλά διευκρίνισε ότι σε τελική ανάλυση το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες και εξέφρασε την ελπίδα οι μαθητές, που αποτελούν τη νέα γενιά, να φροντίσουν οι ίδιοι από τώρα με απλές ενέργειες όπως με το να βοηθάνε συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη, για ένα καλύτερο αύριο. «Εγώ όταν χρειαστεί να πάω μόνος μου σουπερμάρκετ, τις πιο πολλές φορές βρίσκω βοήθεια από τους υπαλλήλους ή άλλους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Αλλά όλα ξεκινάνε από μέσα μας και από τον καθέναν μας, για παράδειγμα από το να φτιάξουμε ηχητικά φανάρια ή περισσότερες ράμπες και από το να μην παρκάρουμε σε ένα σημείο που θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει ένας συμπολίτης μας που έχει οπτική ή κινητική αναπηρία».  

Επισήμανε ακόμα την σημασία που έχει ο συνοδός, τόσο στους αγώνες του (αναφέροντας μάλιστα ότι στο Παρίσι με τον Γιάννη Νυφαντόπουλο είχαν ελάχιστο χρόνο να προετοιμαστούν μαζί) όσο και στην καθημερινή ζωή. Μάλιστα, σε μια άκρως βιωματική εμπειρία, στο τέλος της ομιλίας (που έμοιαζε περισσότερο με... συνέντευξη του Παραολυμπιονίκη από τους μαθητές), κάποια παιδιά κλήθηκαν από τον Νάσο Γκαβέλα να τον συνοδεύσουν μέσα στην αίθουσα της εκδήλωσης, ανάμεσα σε καρέκλες και με μικρά σκαλοπάτια σε ορισμένα σημεία. Τους μίλησε ακόμα για την διαδικασία της οπτικής περιγραφής, χάρη στην οποία μπορεί να παρακολουθήσει θέατρο, ταινίες ή και αγώνες, ενώ σε ερωτήσεις που δέχθηκε για τα χόμπι του, τους εξέφρασε την αγάπη του για τα αυτοκίνητα αλλά και για την μουσική, ειδικά της δεκαετίας του '80, μέσα από δίσκους βινυλίων που διαθέτει  στο σπίτι του (κυρίως χάρη στους γονείς του). 

Οι μαθητές πιο πριν έκαναν ουρά για να πάρουν ένα αυτόγραφο από τον χρυσό μας Παραολυμπιονίκη και αρκετοί τον ρωτούσαν για το προφίλ του στο instagram (@ghavelas_a100) ώστε να συνεχίσουν να παρακολουθούν μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις δράσεις και τους αγώνες του, καθώς τόσο πολύ τους άγγιξε η ιστορία του, η αμεσότητα με την οποία τους μίλησε για τα βιώματά του αλλά και η απλότητα και η ταπεινότητα του χαρακτήρα του. Προσερχόμενος στο σχολείο, ο Νάσος Γκαβέλας είχε την ευκαιρία να μιλήσει για λίγο και με παιδιά του Δημοτικού που έκαναν εκείνη την στιγμή μάθημα γυμναστικής στο προαύλιο. 

Την εκδήλωση με τον Νάσο Γκαβέλα  συντόνισε ο δημοσιογράφος του Euronews Γιάννης Γιαγκίνης, που έχει καλύψει δια ζώσης επτά διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων και έχει βραβευθεί από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή για την προσφορά του στο Ολυμπιακό και Παραολυμπιακό Κίνημα, αντίστοιχα, καθώς και η καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής του σχολείου Άρτεμις Ηλιοπούλου, ενώ παραβρέθηκε και εξέφρασε τις ευχαριστίες και τον θαυμασμό του στον Χρυσό Παραολυμπιονίκη, που αποτελεί πρότυπο για τη νεολαία μας, σύσσωμο το διδακτικό προσωπικό του Γυμνασίου Ηρακλείου των Εκπαιδευτηρίων «Η Ελληνική Παιδεία».