Dance Days Chania: Τρεις μέρες γεμάτες σύγχρονο χορό και δράσεις στα Χανιά

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Το Dance Days Chania είναι ένας από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς θεσμούς της περιφέρειας. Η φετινή 15η επετειακή διοργάνωση πραγματοποιήθηκε από τις 21 Ιουλίου, μέχρι τις 2 Αυγούστου. Περιλάμβανε ένα πλούσιο πρόγραμμα. 21 παραστάσεις, 12 σεμινάρια, 5 εργαστήρια, 2 εκθέσεις και πολλές παράλληλες δράσεις απέδειξαν περίτρανα ότι πρόκειται για μια αεικίνητη διοργάνωση, που αναζητά διαρκώς να ενισχύσει τη σχέση της με την πόλη των Χανίων και τους κατοίκους της, να αλληλεπιδράσει, να ανακαλύψει νέα, άγνωστα σημεία για εκδηλώσεις, να προτείνει κάτι φρέσκο και διαφορετικό, σε όσους αποφασίσουν να την παρακολουθήσουν.

Είναι ένα φεστιβάλ σύγχρονου χορού που επενδύει σε παραστάσεις με έντονο κοινωνικό και πολιτικό πρόσημο και αναδεικνύει τη σημασία της συλλογικότητας και της συμμετοχής. Άλλωστε, το μεγάλο προτέρημα που ξεχωρίζει το συγκεκριμένο φεστιβάλ είναι πέρα από τη μεγάλη αγάπη των διοργανωτών του για το χορό και τα Χανιά, οι εθελοντές του, που συμβάλλουν αποφασιστικά στο τελικό άρτιο αποτέλεσμα/

Το Euronews βρέθηκε για τρεις μέρες στην πόλη της Κρήτης και παρακολούθησε το πλούσιο πρόγραμμα παραστάσεων και παράλληλων εκδηλώσεων:

«Φέτος, το μεγάλο μας στοίχημα ήταν να γίνουμε ακόμη πιο ευρηματικοί, να συναντηθούμε ακόμη περισσότερο με αθέατες πλευρές της πόλης, που δεν είχαμε προσεγγίσει μέχρι τώρα. Να διευρύνουμε ακόμη περισσότερο το κοινό του φεστιβάλ και να δημιουργήσουμε ασφαλείς τόπους συνάντησης των καλλιτεχνών με τους ανθρώπους της πόλης και τους επισκέπτες της, γιατί μας ενδιαφέρει το να διαμορφωθεί και μια εικόνα άλλου τύπου για την πόλη, τους καλοκαιρινούς μήνες. Να είναι δηλαδή ακόμη πιο ανθρώπινη και πιο ζεστή. Φέτος πέρασαν από το φεστιβάλ, τουλάχιστον 120 καλλιτέχνες της σύγχρονης τέχνης του χορού. Νομίζω ότι ήταν ένα στοίχημα που πέτυχε» αναφέρει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Dance Days Chania, Σοφία Φαλιέρου.

Το «Trilogy: For Old Times’ Sake» της ελβετικής ομάδας Pitt co. εξερευνά την πολύπλοκη σχέση μεταξύ του χρόνου, της γήρανσης και της απώλειας μνήμης. Συνδέει θραύσματα αναμνήσεων, αποκαλύπτοντας τα συναισθήματα που συνδέονται με αυτές και τον αντίκτυπο που έχουν σε εμάς. Η παράσταση κινείται μέσα σε τρεις χρονικά αλληλένδετες στιγμές, η καθεμία από τις οποίες απηχεί τις άλλες δημιουργώντας μια πολυεπίπεδη και βαθιά ανθρώπινη αφήγηση. Στην πορεία συναντάμε έναν ηλικιωμένο άνδρα, τον νεότερο εαυτό του και την αγαπημένη του, όπου ο καθένας εκπροσωπεί διαφορετικά στρώματα μνήμης και ταυτότητας.

Εμπνευσμένο από την προσωπική εμπειρία της χορογράφου Phoebe Jewitt με την άνοια του παππού της, το έργο αντανακλά το ρόλο της μνήμης στη διαμόρφωση του ποιοι είμαστε και τι συμβαίνει όταν αρχίζουμε να ξεχνάμε. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στη Ρώμη το 2022:

«Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα. Ως 30χρονη, δεν ξέρω φυσικά τι σημαίνει να έχεις άνοια, αλλά ξέρω πώς είναι να είσαι στην απέναντι πλευρά. Είναι μια ασθένεια, που επηρεάζει πάρα πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Νομίζω ότι ο αριθμός των πασχόντων από άνοια είναι σήμερα περίπου 50 εκατομμύρια, αλλά πρόκειται να φτάσουν τα 150 εκατομμύρια σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει θεραπεία. Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να μιλήσω για την άνοια, μέσα από τη δουλειά μου. Είναι στη συζήτηση και στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση, που αντιλαμβανόμαστε την άνοια πιο έντονα.

Υπήρξε λοιπόν μια χαρακτηριστική στιγμή με τον παππού μου. Καθόμασταν και κουβεντιάζαμε για διάφορα. Μου λέει τότε: “Θυμάσαι εκείνη την καταπληκτική εποχή, όταν πήγαμε για διακοπές στη Γαλλία;” Τον κοίταξα τότε και του είπα ότι δεν ήμουν εγώ. Ήταν μαζί του η γιαγιά μου. Και ήταν κάπως εκείνη την στιγμή που έγινα μάρτυρας της αίσθησης της πλήρους απώλειας των γενεών και της απώλειας του χρόνου. Αυτό που ήθελα λοιπόν να κάνω με αυτό το έργο, ήταν να εξερευνήσω πώς χάνουμε την αίσθηση του χρόνου» μας εξηγεί η Βρετανίδα Phoebe Jewitt, ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Pitt Company, που εδρεύει στο Ααράου της Ελβετίας, σε μικρή απόσταση από την Λουκέρνη.

Η ομάδα χορού Cie Laroque της Helene Weinzierl έχει έρθει αρκετές φορές στο φεστιβάλ χορού. Με το τωρινό «Escape», η αυστριακή ομάδα μας προσκαλεί σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι στο οποίο αντιλαμβανόμαστε την υπερβολή και την κατάρρευση. Σε μια εποχή όπου φαινομενικά έχουμε τα πάντα, οι χορευτές αποκαλύπτουν επί σκηνής έναν κόσμο ασφυξίας, όπου όλοι αναζητούν μια διέξοξο ελευθερίας, γαλήνης, εσωτερικής ηρεμίας.

Οι θεατές κάθονται σε έναν κύκλο γύρω τους, παρακολουθώντας αυτόν τον αγώνα εξάντλησης, αυτό το σύμπαν επαναλήψεων, από το οποίο ούτε εκείνοι μπορούν να δραπετεύσουν. Το έργο έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2019 στο Ζάλτσμπουργκ, λίγο πριν τον κορονοϊό και μοιάζει προφητικό:

«Έκανα το “Escape”, πριν από πολύ καιρό. Ήταν πριν τον κορονοϊό. Είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν πραγματικά σε τέλμα. Φανταστείτε ότι αισθανόμουν όπως αυτά τα ζωάκια, που τρέχουν σε μια ρόδα σε ένα κλουβί. Πρέπει να τρέχουν με κάποιο τρόπο όλη την ώρα. Υπήρξε μια στιγμή που σκέφτηκα: “Εντάξει πώς θα αλλάξω τη ζωή μου; Ή τι μπορώ να κάνω για να ξεφύγω από αυτό το σύστημα;” Νομίζω ότι πρέπει να βρούμε μέρη και χρονικές περιόδους, όπου θα σταματούμε για να κάνουμε κάτι, όπως διαλογισμό, γιόγκα, οτιδήποτε. Δεν ξέρω τι. Ή να καθόμαστε και να βλέπουμε τη θάλασσα, να πηγαίνουμε βόλτα στη θάλασσα, ή να πηγαίνουμε για κολύμπι, οτιδήποτε. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το συνειδητοποιήσουμε. Θα έλεγα επίσης ότι είναι σημαντικό να έχουμε διαστήματα που δεν εργαζόμαστε.

Τώρα με αυτή την ευκαιρία, ξαναπιάσαμε το έργο. Είναι και πάλι καινούργιο. Επίσης το δουλέψαμε ξανά. Εστιάζουμε τώρα και στα δημοκρατικά συστήματα, γιατί νομίζω ότι στην Ευρώπη, αλλά γενικότερα και σε όλο τον κόσμο, βρισκόμαστε πραγματικά σε μια περίεργη κατάσταση σε σχέση με τη δημοκρατία. Πρέπει να αγωνιστούμε ξανά γι’ αυτήν» υπογραμμίζει η Αυστριακή χορογράφος και καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας χορού Cie Laroque, Helene Weinzierl.

Μια χορεύτρια, μια οθόνη προβολής, μια ζωντανή κάμερα, ένα σετ κοιλιακών από σιλικόνη και μια ερώτηση που πλανάται στον αέρα για μια ολόκληρη ώρα: Πώς ένα σώμα παράγει αρρενωπότητα; Το «Making of a Man» της Quindell Orton είναι μια εξαιρετική lecture performance, η οποία μας παρουσιάζει με χιούμορ και καυστικότητα διαφορετικές πτυχές της αρρενωπότητας, αρχέτυπα που αυτή έχει επιβάλλει στη σύγχρονη εποχή, καθώς και πατριαρχικές συμπεριφορές και κώδικες της κοινωνίας μας.

Συνδυάζει τις προβολές βίντεο, με προσωπικές συνεντεύξεις που έκανε η χορογράφος από άτομα που αναδεικνύουν διαφορετικές πλευρές του ζητήματος. Αναφορές και ρήσεις από εμβληματικές προσωπικότητες και πρόσωπα της επικαιρότητας δημιουργούν ένα πολυεπίπεδο μείγμα που αντλεί στοιχεία από την πολιτική, την ποπ κουλτούρα και τα ζητήματα φύλου. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα πέρσι τον Μάιο στο Μόναχο:

«Πηγή έμπνευσής μου γι’ αυτό το έργο, ήταν η queer φεμινιστική μου προσέγγιση. Έχω δουλέψει από αυτή την οπτική γωνία κάποια χρόνια και ένιωσα την επιθυμία να κατανοήσω περισσότερο την αρρενωπότητα για να καταλάβω τη δυναμική του φύλου και της πατριαρχίας. Νομίζω ότι γενικά, η παράσταση στοχεύει κι ελπίζω να οδηγήσει τους ανθρώπους να σκεφτούν πώς ασκούμε, πώς αποδίδουμε όλοι μας το φύλο σε καθημερινή βάση και πώς η απόδοση, η άσκηση του φύλου δημιουργεί ένα σύστημα. Αυτό το σύστημα έχει μια συγκεκριμένη δυναμική εξουσίας και μια ιεραρχία.

Ελπίζω η παράστασή μου να θέσει αυτή τη δυναμική και την ιεραρχία υπό αμφισβήτηση. Να αμφισβητήσει επίσης πολλούς από τους βιολογικούς ισχυρισμούς και τον ντετερμινισμό του φύλου, ότι έτσι είναι τα πράγματα, επειδή κάποιος πρέπει να είναι έτσι, επειδή γεννήθηκε για παράδειγμα με το χρωμόσωμα ΧΥ. Ελπίζω να αρχίσουμε να αμφισβητούμε όλο και περισσότερο αυτούς τους ισχυρισμούς» τονίζει η Αυστραλιανή χορογράφος και performer Quindell Orton.