Bill Plympton: «Θέλω τα σχέδια στα animation που κάνω, να μοιάζουν με χαρακτικά του Γκόγια»

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΣΥΡΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Bill Plympton, μία από τις σημαντικότερες μορφές του animation παγκοσμίως, ήταν ο επίτιμος προσκεκλημένος του φετινού 18ου Animasyros, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης παρουσιάστηκε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του. Ο Plympton σχεδιάζει εξολοκλήρου στο χέρι τις ταινίες του. Έχει υπογράψει 9 ταινίες μεγάλου μήκους, 100 animation μικρού μήκους, 50 διαφημιστικά περίπου 20 μουσικά βιντεοκλίπ και αναρίθμητα σκίτσα για έντυπα.

Ο Αμερικανός δημιουργός έδωσε στην Ερμούπολη ένα καθηλωτικό masterclass, μυώντας το κοινό στα μυστικά της τέχνης του, που μετρά πάνω από μισό αιώνα διαδρομής. Μίλησε στο Euronews για τις ταινίες του:

«Ακόμα και σε μικρή ηλικία, πέντε ή έξι ετών, σχεδίαζα συνεχώς και μου φαινόταν φυσικό το χέρι μου να είναι μέρος της σχεδιαστικής εμπειρίας. Μου αρέσει η αίσθηση του να σχεδιάζω με το χέρι. Θέλω τα σχέδιά μου να μοιάζουν με Γκόγια, με χαρακτικά του Γκόγια. Για μένα, αυτή η ιμπρεσιονιστική όψη με τις μολυβιές, τις σκιάσεις που διασταυρώνονται και όλες τις γραμμές του δίνει ζωντάνια. Μοιάζει σαν να είναι ζωγραφισμένο με το χέρι.

Μπορείτε να δείτε τα λάθη που κάνω. Κάνω πολλά λάθη και τα αφήνω εκεί, γιατί για μένα πρέπει να μοιάζει σαν να κάνει τα σχέδια ένας πραγματικός άνθρωπος. Δεν θέλω τα σχέδιά μου να μοιάζουν σαν να τα έχει φτιάξει ένα μηχάνημα. Θέλω να φαίνονται σαν να τα έχει φτιάξει ένας άνθρωπος που κάνει πολλά λάθη. Νομίζω ότι αυτή είναι η γοητεία των ταινιών μου, ότι φαίνονται χειροποίητες. Αυτό είναι που θέλω».

O Bill Plympton γεννήθηκε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον το 1946. Σχεδίαζε από μικρός και ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Graphic Design, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου αφοσιώθηκε στα κινούμενα σχέδια. Γνωστός για το απόλυτα προσωπικό του στυλ, βραβευμένος – μεταξύ άλλων – στις Κάννες και δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ για τις ταινίες «Your Face» (1988) και «Guard Dog» (2004), ο Bill Plympton έχει συνεργαστεί με την Madonna, τον Kanye West, τους Simpsons αλλά και με εμβληματικά έντυπα, όπως οι New York Times, η Vogue, το Rolling Stone, το Vanity Fair και ο New Yorker. Στα 79 του, συνεχίζει να δημιουργεί ακατάπαυστα.

«Μπορώ να σχεδιάζω όλη μέρα. Ξυπνάω στις έξι το πρωί και σχεδιάζω μέχρι τις οκτώ το βράδυ και νιώθω υπέροχα. Αισθάνομαι ότι έκανα πραγματικά ωραία σχέδια σήμερα. Και αυτό μου προσφέρει ελπίδα, κέφι και ενέργεια για να κάνω περισσότερα σχέδια. Μπορώ να κάνω περίπου 15-20 σχέδια την ημέρα, κάπου τόσα. Και έχουν πολλές λεπτομέρειες. Μπορώ να φτιάξω μια ταινία μεγάλου μήκους σε περίπου δύο χρόνια, ίσως τρία, κάτι τέτοιο. Είναι μια περιπέτεια.

Αν δείτε τις ταινίες μου, όλες τις ταινίες μου τις έχω φτιάξει εγώ, κανείς άλλος. Και αυτό γιατί, για μένα, είναι ευχαρίστηση. Γιατί να πληρώσω πολλά χρήματα σε κάποιον για να κάνει τα ενδιάμεσα μου, όταν αυτό είναι που θέλω να κάνω; Θέλω να κάνω τα ενδιάμεσα. Γι' αυτό, για μένα, είναι παιχνίδι. Είναι σαν να είμαι ακόμα πέντε χρονών και να ζωγραφίζω αυτά τα τρελά καρτούν».

Ο Bill Plympton είναι ο πρώτος που κατάφερε να σχεδιάσει με το χέρι μια ολόκληρη ταινία animation μεγάλου μήκους και θεωρείται ο πατριάρχης του χειροποίητου animation. Είναι ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς της ανεξάρτητης animation σκηνής. Από μικρός ονειρευόταν να δουλέψει για την Ντίσνεϊ. Λάτρευε τον Γκούφι και τον Ντόναλντ Ντακ. Παρόλα αυτά έμεινε μακριά από τα μεγάλα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο. Πώς κατάφερε όμως να επιβιώσει ως ανεξάρτητος δημιουργός;

«Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να επιβιώσεις ως ανεξάρτητος animator. Έχω τρεις κανόνες. Αυτοί είναι οι τρεις κανόνες μου, ονομάζονται «Το Δόγμα Plympton». Πρώτον, η ταινία animation πρέπει να είναι σύντομη. Όχι 20 λεπτά, όχι 30 λεπτά, όχι 50 λεπτά, περίπου πέντε λεπτά. Αυτό είναι το μόνο που έχουν χρόνο να δουν οι άνθρωποι. Αν θέλουν να την δουν, τότε έρχονται.

Κανόνας νούμερο δύο: Η ταινία πρέπει να μην κοστίζει πολύ, να είναι φθηνή. Κάνω τα πάντα μόνος μου, οπότε είναι βασικά μια δωρεάν ταινία. Ίσως προσλάβω κάποιον να γράψει τη μουσική,κάποιον άλλο να φτιάξει τα χρώματα, κάποιον μοντέρ, αλλά στην πραγματικότητα το 75% της δουλειάς το κάνω εγώ. Τρίτον, και ίσως το πιο σημαντικό, πρέπει να είναι αστεία. Αν η ταινία είναι αστεία, όλοι θέλουν να την δουν. Και λόγω αυτών των τριών κανόνων, μπορώ να κάνω τις ταινίες μου πολύ φθηνές. Οι ταινίες μου κοστίζουν περίπου 1.000 δολάρια το λεπτό.

Αν είναι πέντε λεπτά, η ταινία κοστίζει 5.000 δολάρια. Και με αυτόν τον τρόπο, μπορώ να τις χρηματοδοτήσω μόνος μου. Παίρνω χρήματα από τις πωλήσεις σε δίκτυα ή στο internet ή από διαφημίσεις. Και αυτά τα χρήματα πηγαίνουν στην επόμενη ταινία. Έτσι επιβιώνω και δεν είναι και τόσο δύσκολο. Νομίζω ότι και άλλοι μπορούν να το κάνουν αν ακολουθήσουν τους τρεις κανόνες μου. Το animation πρέπει να είναι σύντομο, φθηνό και αστείο».

Αυτή την περίοδο, ο Αμερικανός δημιουργός ετοιμάζει τη νέα του ταινία animation, που είναι εμπνευσμένη από το κινηματογραφικό σύμπαν του Ζακ Τατί και αφορά μια μέρα στη δουλειά έξι χαρακτήρων. Καθώς η μέρα προχωρά, τα τρελά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτούς τους ήρωες, γίνονται όλο και πιο τρελά και πιο σουρεαλιστικά. Η ταινία θα είναι έτοιμη τα επόμενα δύο χρόνια.