3 ταινίες μικρού μήκους που ξεχωρίσαμε στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας

• Sep 9, 2024, 5:07 PM

14 min de lecture

Το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους πραγματοποιήθηκε φέτος από τις 2-8 Σεπτεμβρίου. 211 ταινίες από 39 χώρες αποτελούσαν το πλούσιο πρόγραμμά του, το οποίο περιλάμβανε επίσης αφιερώματα, εργαστήρια, masterclasses και επτά διαγωνιστικά τμήματα. Στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα ξεχωρίσαμε τρεις ταινίες.

Γιώργος Φουρτούνης: «Δεν νομίζω ότι η τραπ ή οποιαδήποτε μουσική σκηνή, που κυριαρχεί σε μια δεδομένη στιγμή, διαφέρει πάρα πολύ από την κοινωνία που την περιβάλλει»

To «MJ» του Γιώργου Φουρτούνη εστιάζει στον Μιχάλη, ένα αστέρι της τραπ μουσικής, που θέλει να αναγνωρισθεί, να αγαπηθεί, να καταξιωθεί. Ο ματαιόδοξος και ταυτόχρονα δειλός τραγουδιστής, τον οποίο ερμηνεύει καθηλωτικά ο Γιώργος Κατσής, αποκαλύπτει όλο το σύμπαν του συγκεκριμένου μουσικού είδους, αλλά και την στενή σχέση του με τις αξίες της κοινωνίας που ζούμε σήμερα.

Η τέταρτη ταινία μικρού μήκους του κινηματογραφιστή εντυπωσιάζει με την αρτιότητά της. Έφυγε από την Δράμα με 5 βραβεία. Ανάμεσά τους, τα βραβεία σκηνοθεσίας και ανδρικής ερμηνείας. Πώς σκέφτηκε το θέμα της ταινίας και πότε ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την τραπ μουσική;

«Νομίζω ότι ήταν στα πρώτα χρόνια της κρίσης, το 2012, όταν έτυχε να δω ένα βιντεοκλίπ στο YouTube. Μου έκανε τεράστια εντύπωση. Ήταν από τα πρώτα κλιπ που είχαν βγει εκείνη την εποχή, που ήταν καθαρή τραπ. Είχε Ferrari, είχε γυναίκες, είχε ρούχα, είχε φωτιές. Είχε κάτι που δεν υπήρχε στη μουσική σκηνή της χώρας και όχι μόνο: δεν υπήρχε στην αισθητική της χώρας και στην αντίληψη του πού βρισκόμαστε εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι να είμαι στο Σύνταγμα και να τρώω χημικά σε διαδηλώσεις και αυτό το βιντεοκλίπ ήταν από άλλο πλανήτη. Έτσι λοιπόν, τα επόμενα χρόνια, παρακολούθησα τη συγκεκριμένη σκηνή.

Μπορεί στην αρχή να ήταν κάποιου είδους ένοχη απόλαυση, αλλά στην πορεία, έψαξα μέσα μου και συνειδητοποίησα, βλέποντας και τους άλλους, ότι δεν διαφέρουν πολύ από τα ιδανικά που έχει η ίδια η σκηνή. Η τραπ στηρίζει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα: τον ατομισμό, την επιτυχία, τα χρήματα, την αναγνώριση σε βάρος πραγμάτων που έχουν να κάνουν με τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Δεν νομίζω ότι η τραπ ή οποιαδήποτε μουσική σκηνή, που κυριαρχεί σε μια δεδομένη στιγμή, διαφέρει πάρα πολύ από την κοινωνία που την περιβάλλει. Μπορεί μερικές φορές να το βλέπουμε και να είμαστε υπεράνω ή απέναντι, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε πολύ πιο μέσα από ότι νομίζουμε» επισημαίνει ο σκηνοθέτης.

Βαγγελιώ Σουμέλη: «Η ταινία μου είναι για όλες αυτές τις γυναίκες, που είναι στις εξαρτήσεις και έχουν τη δύναμη να προσπαθούν να βγουν από αυτές»

Η Φοίβη είναι μια νεαρή μητέρα, που έχει χάσει την επιμέλεια του γιου της, λόγω της τοξικοεξάρτησής της. Τώρα που τον έχει και πάλι δίπλα της, αποφασίζει να κάνει μαζί του ένα ταξίδι, με στόχο μια νέα αρχή στη ζωή της. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φετινό φεστιβάλ του Sundance και έχει ως μεγάλο ατού της την πρωταγωνίστριά της Αθηνά Παύλου-Μπενάζη, που σε κερδίζει με την ερμηνεία της. Η σκηνοθέτις Βαγγελιώ Σουμέλη έχει εργαστεί για χρόνια ως κοινωνική ερευνήτρια με εξειδίκευση στην ισότητα των φύλων:

«Είναι μια αρκετά βιωματική ταινία, γιατί έχω ασχοληθεί αρκετά χρόνια με τοξικοεξαρτημένους ανθρώπους. Η Φοίβη υπάρχει σε πολλά γραπτά μου κι εμφανίζεται συνεχώς μπροστά μου. Οπότε ήρθε η στιγμή και αποφάσισα να τη βάλω μπροστά πια και να κάνω μια ταινία για εκείνη και για όλες αυτές τις γυναίκες, που είναι στις εξαρτήσεις και έχουν τη δύναμη να προσπαθούν να βγουν από αυτές.

Πόσο μάλλον όταν είναι και μητέρες, που έχουν πολλές φορές ένα επιπλέον κίνητρο για να μπορέσουν να κάνουν μια καινούργια αρχή στη ζωή τους. Να πάρουν ξανά τη ζωή στα χέρια τους. Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις ήταν να κάνω αυτή την ταινία με την Αθηνά ( Παύλου-Μπενάζη) στο ρόλο της Φοίβης, που δεν είναι ηθοποιός. Είχα κάνει πολύ casting γι’ αυτή την ταινία με εξαιρετικές ηθοποιούς. Δεν είχα βρει όμως τη Φοίβη, γιατί είναι ένας πολύ ιδιαίτερος ρόλος. Τελικά απευθύνθηκα στην Αθηνά, που δεν είναι ηθοποιός. Κάναμε πολλές πρόβες, έξι μήνες! Νομίζω ότι είναι ρεκόρ για μικρού μήκους. Νομίζω όμως ότι δικαιωθήκαμε. Μπορεί να έχει τις αδυναμίες της, αλλά βγάζει κάτι αληθινό».

Σοφία Σφυρή: «Ήθελα μέσα από την ταινία μου να μιλήσω για την απώλεια, αλλά και ταυτόχρονα και για τον έρωτα»

Η Άλεξ αντιμετωπίζει μια διπλή απώλεια: το θάνατο του πατέρα της και την επικείμενη πώληση του σπιτιού τους, που έχτισε ως αρχιτέκτονας. Το τελευταίο καλοκαίρι της εκεί αναπτύσσει μια ιδιόμορφη σχέση με το ίδιο το σπίτι και ερωτεύεται ένα κορίτσι. Την ιστορία αφηγούνται παράλληλα τα αληθινά πρόσωπα που έχουν ζήσει εκεί.

Η ταινία «Σπίτι» της Σοφίας Σφυρή συνδυάζει με εξαιρετικό τρόπο το ντοκιμαντέρ με την μυθοπλασία, δημιουργώντας μέσω των προσωπικών εξομολογήσεων, μια αέρινη χαρμολύπη.

«Η ιδέα για αυτή την ταινία γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2020, που έχασα ξαφνικά τον μπαμπά μου, αμέσως πριν το πρώτο, σκληρό lockdown. Έτυχε να είμαι σε αυτό το σπίτι που γυρίστηκε η ταινία. Είναι ένα σπίτι που έχει χτίσει ο μπαμπάς μου. Έμεινα 3 μήνες εκεί σε όλη την πρώτη καραντίνα, οπότε είχα το χρόνο να παρατηρήσω πολύ το ίδιο το σπίτι, λόγω εγκλεισμού και επειδή ήταν η περίοδος που βίωνα πολύ έντονα το πένθος. Έτσι ξεκίνησα να γράφω κάποια κείμενα, που είχαν πολύ έντονο το στοιχείο του μαγικού ρεαλισμού, που υπάρχει στην ταινία. Στην αρχή δεν είχα σκοπό να τα κάνω ταινία, αλλά στο τέλος πήραν μια μορφή στο μυαλό μου, που κατέληξε στο ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας που κάναμε.

Αυτό που είχα βάλει ως στοίχημα σε αυτή τη δουλειά ήταν, μέσω μιας προσωπικής ιστορίας και με αφορμή αυτήν, να καταφέρω να θίξω κάτι που θα αφορά και άλλους και όχι μόνο την οικογένειά μου. Ναι μεν είναι ένα προσωπικό, αυτοαναφορικό πρότζεκτ, ήθελα όμως να ξεφύγω από αυτό. Ήθελα να είναι η αφορμή για να φτάσω σε κάτι, που θα λαμβάνει υπόψη του και το κοινό και τους άλλους ανθρώπους. Ήθελα να μιλήσω για την απώλεια και ταυτόχρονα για τον έρωτα. Το πώς αυτά μπορούν να συνυπάρχουν, γιατί μπορεί να συνυπάρχουν στην πραγματική ζωή και μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Δεν ξέρει κανείς πότε θα του συμβεί!» επισημαίνει η σκηνοθέτις.