Γιώργος Κατσής: «Το θέατρο δεν είναι ένας χώρος από τον οποίο πρέπει να φεύγουμε αναίμακτα»

• Oct 29, 2024, 8:20 AM

20 min de lecture

Ο Γιώργος Κατσής πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική και θεατρική επικαιρότητα τους τελευταίους μήνες, ερμηνεύοντας εντελώς διαφορετικούς ρόλους και σκηνοθετώντας δικά του κείμενα. Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε στην εξαιρετική ταινία του Γιώργου Φουρτούνη «MJ», κερδίζοντας το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο φετινό 47ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας. Η ταινία κέρδισε επίσης στην ίδια διοργάνωση το βραβείο σκηνοθεσίας, ενώ στις 30ες Νύχτες Πρεμιέρας απέσπασε την Χρυσή Αθηνά- Βραβείο Καλύτερης Ταινίας. Παράλληλα πρωταγωνίστησε στην ταινία μικρού μήκους του Χάρη Ραφτογιάννη, «Boris and I». Κρατά επίσης πρωταγωνιστικό ρόλο στην νέα ιδιοσυγκρασιακή δημιουργία του Γιάννη Βεσλεμέ «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο», που θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Στο θέατρο, συμμετείχε στην παράσταση του Ανέστη Αζά «Τα σκυλιά» που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και απέσπασε το βραβείο κοινού, στο πλαίσιο του κύκλου παραστάσεων GR.A.PE. Αυτή την περίοδο βρίσκεται και πάλι στο καστ της «Δημοκρατίας του Μπακλαβά» που επιστρέφει στην Αθήνα, στο θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, καθώς και στη «Μαύρη Μαγεία ή Άσε τους Νεκρούς να πεθάνουν» του Γιάννη Αποσκίτη στο θέατρο Μπέλλος. Τέλος, σκηνοθετεί την παράσταση «Τα Δέντρα Ανθίζουν ακόμα», που βασίζεται σε δικά του κείμενα στο Ρεκτιφιέ-- Κέντρο Έρευνας Μικτών Παραστατικών Τεχνών.

Τον συναντήσαμε ένα πρωί του Οκτωβρίου, σε ένα καφέ στα Εξάρχεια και συζητήσαμε για πολλά θέματα: για το ελληνικό θέατρο και την υποκριτική, για την αγάπη του για το σινεμά και τη μουσική, τις φιλοδοξίες του και τον τρόπο που ο ίδιος προσεγγίζει τα πράγματα.

-Είσαι κυριολεκτικά υποκριτικό πολυεργαλείο, τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο. Ποιο είναι το κριτήριο μέσα από το οποίο αποφασίζεις να πεις ναι σε μια δουλειά;

Όσο υπάρχεις στο χώρο, τόσο περισσότερο ξεκαθαρίζει το τοπίο, όχι μόνο σε σχέση με το τι ηθοποιός είσαι, αλλά με το ποιόν του ανθρώπου που είσαι. Για μένα λοιπόν έχουν κλείσει προ πολλού οι πόρτες σε συγκεκριμένες κατηγορίες θεάτρου. Δεν έκλεισαν μόνο από τη μια πλευρά. Τις έκλεισα κι εγώ. Επειδή είναι πολύ άγριοι καιροί, προσπαθώ να αποφασίζω όσο μπορώ, τους όρους με τους οποίους θα βρεθώ κάπου. Το ζύγι μου είναι κυρίως καλλιτεχνικό και το οικονομικό βέβαια, αν μπορώ να τα φέρω βόλτα. Αν δηλαδή κάνω μια καλλιτεχνική επιλογή σε σχέση με μια άλλη που έχει έναν καλό μισθό, η οποία όμως να μη με ενδιαφέρει καθόλου, είναι αν μπορώ να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Αν δηλαδή μια περίοδο είμαι οικονομικά καλυμμένος και δεν με ανησυχεί ο βιοπορισμός μου, θα προτιμήσω μια δουλειά που έχει λιγότερα λεφτά και είναι πιο ανεξάρτητη.

Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν εκεί που δεν υπάρχουν ιεραρχίες. Αποφεύγω όπου ο παραγωγός είναι το αφεντικό και ο σκηνοθέτης είναι ένα δεύτερο αφεντικό σου και κάνει κουμάντο στα πάντα. Εκεί είσαι κάπως αναλώσιμος. Αν δεν είσαι εσύ, μπορεί στη θέση σου να είναι κάποιος άλλος, ψιλοδιάσημος, ένας πιτσιρικάς με ενέργεια, εναλλακτικός. Οπότε είναι τα καλλιτεχνικά κριτήρια που ορίζουν κυρίως τις επιλογές μου και ξυστά αν θα ζήσω. Υπάρχουν όμως και φορές που κάπως ξεπουλήθηκα για να μπορέσω να επιβιώσω. Αλλά δεν είναι επ’ ουδενί το ξεπούλημα, που βλέπεις να συμβαίνει κατά κόρον στο χώρο μας. Αισθάνομαι πιο αλαφροΐσκιωτος στο χώρο από κάποιους άλλους ανθρώπους και σίγουρα έχω υπάρξει τυχερός.

-Έχεις ήδη μια μεγάλη διαδρομή. Αισθάνεσαι ότι μπορείς πλέον να επιλέγεις αυτά που θες; Έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο για σένα;

Γιώργο συμπληρώνω 11 χρόνια πορείας. Αν δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο, θα αισθανόμουν λίγο περίεργα. Σίγουρα μπορώ να καθορίσω περισσότερο τις επιλογές μου σε σχέση με πριν, αλλά και πάλι όχι εντελώς. Ευτυχώς προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και ο κινηματογράφος στη ζωή μου. Έχω μεγάλη αγάπη για το είδος από μικρός, παρόλο που το πρώτο πράγμα που έκανα στη σχολή, ήταν πολύ τραυματική εμπειρία για μένα. Με τον καιρό, όμως όλο αυτό το άφησα πίσω μου. Πέρσι για παράδειγμα, που δεν είχα πολλή δουλειά στο θέατρο, έκανα τις τέσσερις μικρού μήκους ταινίες που παίζονται φέτος. Δεν ήταν κάτι που το κυνήγησα. Με γνώριζαν οι σκηνοθέτες και με επέλεξαν. Από την άλλη πλευρά, ασχολούμαι και με το ντιτζεϊλίκι. Δεν υπάρχει χρονιά που να μην με έχει σώσει οικονομικά και να έχει καλύψει κάποιες τρύπες.

- Δεν αισθάνεσαι πνιγμένος με όλα αυτά τα ανοιχτά μέτωπα, ένα τρέξιμο; Δεν υπάρχει ένας αγώνας με τον χρόνο;

Όταν ασχολείσαι με το θέατρο και το σινεμά, νιώθεις ότι στην προσωπική σου ζωή δεν υπάρχει καθόλου χρόνος. Τρέχεις πάρα πολύ για να προλάβεις τα πράγματα. Κατά κάποιο τρόπο τεντώνεται ο χρόνος, όταν είσαι μέσα στη δουλειά. Στα κινηματογραφικά γυρίσματα και στις θεατρικές πρόβες αισθάνομαι ότι διανύω πολύ περισσότερο χρόνο από τον πραγματικό. Είναι πιο γεμάτος αυτός ο χρόνος. Ίσως γιατί όταν ένα σύνολο ανθρώπων παλεύουν για ένα αποτέλεσμα, είναι σαν ο χρόνος να διαστέλλεται. Είναι πολύ συγκινητικό. Μοιραζόμαστε ένα αίσθημα ευθύνης για τον στόχο που θέλουμε να πετύχουμε, που κάνει ανακουφιστικά τα πράγματα. Αισθάνεσαι ότι αυτός ο χρόνος δεν πάει χαμένος. Αυτό που είναι πολύ ωραίο με την τέχνη είναι ότι βλέπεις τον χρόνο που έδωσες να «υλοποιείται», να αποκτά μια συγκεκριμένη μορφή. Ειδικά στο σινεμά μένει για πάντα.

-Τι απαιτεί όλο αυτό από σένα;

Πρέπει να μεγαλώσεις τον εαυτό σου κάθε αφορά που αναλαμβάνεις ένα πρότζεκτ. Χρειάζεται πολύ διάβασμα γύρω από το αντικείμενο που ασχολείσαι και τεράστια αφοσίωση. Όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να κινηθώ νωρίτερα, αν θέλω να συνεχίσω αυτή τη δουλειά. Πρέπει να της δίνεις κάτι για να σου δίνει κι εκείνη πίσω. Αυτό δεν είναι απαραίτητα ευχάριστο. Για παράδειγμα το να ζεις μια πειθαρχημένη ζωή για να μπορείς να ανταπεξέλθεις στο θέατρο, δεν είναι κάτι ευχάριστο. Αυτό λοιπόν είναι εξουθενωτικό. Το θέμα είναι όμως ποια εξουθένωση διαλέγεις κι αν είσαι εντάξει με την επιλογή που έχεις κάνει. Έχω κάνει παραστάσεις που πληρωνόμουν πάρα πολύ καλά και πήγαινα για δύο ώρες στο θέατρο, Τετάρτη με Κυριακή. Δεν έπαιρνα τίποτε ουσιαστικό, γιατί η ίδια η παράσταση δεν άξιζε τον κόπο. Κάποιος θα μπορούσε να μου πει ότι δεν μπορώ να παραπονιέμαι που πάω και παίζω σε ένα θέατρο, καθώς υπάρχουν άλλες δουλειές πολύωρες και εξοντωτικές.

Θα προτιμούσα λοιπόν σε κάποιες περιπτώσεις να έκανα μια τέτοια εξοντωτική δουλειά, παρά αυτό το εξουθενωτικό και διαβρωτικό δίωρο στο θέατρο. Είναι φοβερό. Αισθάνεσαι αιχμάλωτος. Δεν μπορώ να σου το περιγράψω. Είναι σαν να είναι αιχμάλωτες η φαντασία και η ψυχή σου. Αυτό σε άλλες δουλειές δεν υπάρχει. Οι σκηνοθέτες πρέπει να καταλάβουν στην Ελλάδα, ότι όταν κάνεις μια κακή παράσταση, κακοποιείς ψυχικά πολύ κόσμο. Πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη του τι σημαίνει κάνω μια παράσταση. Δεν μπορείς για παράδειγμα να κάνεις μια παραγωγή κάθε χρόνο σε θεσμούς, με θιάσους 15-20 ατόμων και να είναι φριχτή. Κι αυτό να το πιστεύουν από τους ηθοποιούς σου, μέχρι το κοινό και τους δημοσιογράφους. Αλλά λόγω κάποιων σχέσεων να είσαι εσύ σε αυτή τη θέση κάθε χρόνο.

- Τι αισθάνεσαι ότι κερδίζεις από όλη αυτή τη διαδικασία;

Τα πάντα! Πιστεύω ότι όλοι στο χώρο ξέρουν ποιος είμαι. Γι’ αυτό με επιλέγουν ή δεν με επιλέγουν. Αυτό είναι πολύ ανακουφιστικό για μένα, γιατί δεν χρειάζεται πλέον να συνεργαστώ με ανθρώπους που δεν εκτιμώ ή που έχουν έναν άλλο τρόπο δουλειάς, με τον οποίο διαφωνώ κάθετα. Είναι μεγάλο κέρδος. Συνεργάζομαι με ανθρώπους που με ξέρουν και γνωρίζουν τι μπορώ να δώσω. Δεν χρειάζεται να περάσω την αφαιμακτική διαδικασία μιας ακρόασης, την οποία σιχαίνομαι. Σε όλη τη ζωή μου έχω πάει σε μια ακρόαση. Ήταν ο,τι πιο φριχτό έχω βρεθεί. Είπα ότι δεν θα το ξανακάνω και δεν χρειάστηκε.

- Υπάρχει κάποια φιλοδοξία σε ο,τι κάνεις;

Υπάρχει ένας αιμοδιψής καλικάντζαρος μέσα μου, που λέει ότι «πρέπει να γίνεις ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης της γενιάς σου. Να δώσεις το παράδειγμα για το τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης». Θεωρώ ότι αυτή είναι η ευθύνη ενός καλλιτέχνη: να δίνει ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να γίνεται αυτό το πράγμα. Η κάθε παράσταση συμπεριλαμβάνει όλα αυτά που συζητάμε: συμπεριλαμβάνει την ιδεολογία του ανθρώπου που την κάνει. Δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέατρο. Η αισθητική της παράστασης, η υποκριτική σου, ο παραγωγός σου, το θέατρο που παίζεις, δηλώνουν κάτι για σένα. Και αυτό δεν πρέπει να το παίρνεις ποτέ ελαφρά.

Δεν λέω να μην δουλεύεις με κανένα παραγωγό, γιατί όλοι σε ένα βαθμό είναι γκάνγκστερ, αλλά πρέπει να το καταλαβαίνεις και να το παραδέχεσαι. Να μην αυταπατάσαι για το πού βρίσκεσαι και γι’ αυτό που κάνεις. Η φιλοδοξία μου λοιπόν σε σχέση με την κατάσταση που βλέπω στο ελληνικό θέατρο είναι αυτό που συνεισφέρω εγώ, να μην έχει σχέση με αυτήν. Να είναι πιο απαιτητικό και πιο μεγάλο σε σχέση με αυτό που προσφέρεται. Να ανεβάζω τον πήχη. Σαν αθλητής κι όχι ανταγωνιστικά.

Πιστεύεις ότι οι καλές παραστάσεις βρίσκουν το κοινό τους;

Έχω παρατηρήσει ότι οι παραστάσεις που έχουν ένα βάθος και είναι άφοβες, είναι πολύ μόνες τους. Είναι για συγκεκριμένο κοινό και είναι λίγο απομονωμένες από την αγορά. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Μου φαίνεται ταυτόχρονα πολύ άδικο και πολύ δίκαιο. Ο κόσμος τις βρίσκει όμως τελικά και πάνε καλά. Ένας παραγωγός όμως δεν θα τις δεχθεί ποτέ, για να συναντήσουν ένα ευρύτερο κοινό. Καταλαβαίνεις ξεκάθαρα ότι το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, αλλά ιδεολογικό. Παλιότερα πίστευα ότι αν μοχθήσεις, θα συμβεί το πράγμα και θα σε αποδεχτεί το σύστημα. Αυτή είναι βέβαια μια καπιταλιστική σκέψη και μπορεί να δηλητηριαστείς από αυτήν. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι σε αποδέχονται και σου δίνουν δουλειά, μόνο αν είσαι κάποιος που μπορούν να διαχειριστούν ιδεολογικά. Αν δεν μπορούν να σε διαχειριστούν και φοβούνται τι θα πεις ή τι θα ανεβάσεις, τότε δεν σου δίνουν ευκαιρίες, ανεξάρτητα με το τι έχεις πετύχει στην πορεία σου στο χώρο.

Υπάρχει επίσης μια ξεκάθαρη εικόνα του τι θέλει το κράτος από τον πολιτισμό. Κοίτα τι έγινε για παράδειγμα με την «Φόνισσα». Δεν έχει να κάνει με το αν μια ταινία είναι η καλή ή όχι, ή αν ακολουθήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες. Αυτό που έγινε ξεκάθαρο σε όλους είναι ότι «Εμείς παιδιά θέλουμε εθνικισμό, Παπαδιαμάντη, γυναίκες ντυμένες με μπούρκες και να παίζουν με στόμφο. Αυτό θέλουμε να προτείνουμε ως χώρα στα Όσκαρ σε σχέση με την ταυτότητά μας. Όποιος δεν γουστάρει μπορεί να παραιτηθεί μόνος του». Είναι πλέον πολύ ξεκάθαρο. Δεν μπορεί να πέσει ο κόσμος από τα σύννεφα με το υπουργείο. Είναι η Μενδώνη που είναι ΝΔ, πιστεύει στο Θεό, ανάβει κεράκια και προσεύχεται. Είναι αυτή που διόρισε τον Λιγνάδη στο Εθνικό Θέατρο. Δεν μπορείς να πέφτεις από τα σύννεφα λοιπόν. Αυτό είναι κάτι που αφορά όλους τους ναυτιλλομένους στο χώρο.

- Σε ενδιαφέρει η άποψη του κόσμου για τις παραστάσεις που παίζεις;

Έχει σταματήσει να με ενδιαφέρει προ πολλού η άποψη οποιουδήποτε για τις παραστάσεις που είμαι ή που σκηνοθετώ. Το κοινό στην πλειοψηφία του αγαπά τις παραστάσεις που το υποτιμούν. Γουστάρει να το υποτιμούν, να του δείχνουν φθηνές υποθέσεις, ερμηνείες, σκηνοθεσίες και να το δικαιώνουν για όλα τα βαθιά συντηρητικά, αναχρονιστικά και προσβλητικά που πιστεύει. Και από την άλλη πλευρά, έτσι λειτουργούν και πολλοί σκηνοθέτες: χαϊδεύουν το κοινό, πάνε με τα νερά του, ώστε όλοι να φύγουν ευχαριστημένοι, απροβλημάτιστοι και άθικτοι από την παράσταση. Μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, αλλά εγώ σέβομαι το κοινό μου. Δεν δέχομαι να συμπεριφερθώ στον άλλο με αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορώ να τον υποτιμώ. Δεν μπορώ να ξεδιαβάσω τα βιβλία που έχω διαβάσει, γιατί πρέπει εσύ να καταλάβεις. Του φέρομαι στα ίσα και τον σέβομαι.

Το θέατρο δεν είναι ένας χώρος από τον οποίο πρέπει να φεύγουμε αναίμακτα. Μπορούμε να ακούσουμε και να βιώσουμε πράγματα που μπορούν να μας δυσκολέψουν. Δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε τη διάρκεια μιας παράστασης, γιατί εσύ έχεις μάθει στη διάρκεια ενός επεισοδίου στο Netflix ή των βίντεο στο TikTok. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ανεβάζουμε «Φάουστ», γιατί εσύ δεν αντέχεις παραπάνω από 15-20 λεπτά. Δεν γίνεται. Πρέπει λοιπόν να δεχτούμε όλοι ότι το θέατρο έχει μια άλλη διάρκεια, μια άλλη γλώσσα, μια άλλη αισθητική και συνθήκη. Πρέπει να αφήνουμε λοιπόν τον αναγκαίο χώρο για όλα αυτά, για να αναρωτηθούμε. Η παράσταση που επιλέγεις να δεις, είναι ο τρόπος που διαλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου. Δεν είναι κάτι μικρό, όπως οποιαδήποτε άλλη επιλογή κάνουμε στη ζωή μας.

- Αισθάνεσαι ότι εκτίθεσαι πολύ μέσα από όλα αυτά που κάνεις, ή έχεις δημιουργήσει ένα είδος προστατευτικής πανοπλίας σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου;

Δεν έχω την επιθυμία να αρέσω στον κόσμο. Έχω βαθιά επιθυμία να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα τη δουλειά μου. Έχω μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης απέναντι σε αυτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτίθεμαι. Για να κάνω καλά τη δουλειά μου, πρέπει να σκάψω πρώτα βαθιά μέσα μου. Να αμφισβητήσω τον δικό μου εαυτό. Όσο περισσότερο βρω τι με ταράζει, είμαι σίγουρος ότι αυτό ταράζει και τον άλλο απέναντι. Πρέπει να εκτίθεσαι ουσιαστικά ο ίδιος για να πετύχεις κάτι. Ο ηθοποιός στη ζωή του επιτρέπεται να είναι έξυπνος. Στην σκηνή δεν επιτρέπεται. Πρέπει να είναι και χαζός και ευτελής και μισογύνης. Πρέπει να αποκαλύψει αυτές τις πτυχές του, γιατί υπάρχουν.

Πρέπει να σου ομολογήσω ότι δεν αντέχω καθόλου όλο αυτό το κύμα ανθρώπων που είναι σταυροφόροι του καλού και του δικαίου στην τέχνη, χωρίς να αμφιβάλλουν ούτε στιγμή για τον εαυτό τους. Εμένα με τρομάζει πολύ αυτή η βεβαιότητα. Όσο μεγαλύτερη η βεβαιότητα, τόσο περισσότερα πράγματα κρύβουν αυτοί οι άνθρωποι. Με ενδιαφέρει λοιπόν πολύ να τραβώ το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Και εκ των πραγμάτων το κάνω και στους άλλους. Το κοινό, όταν βλέπει εσένα επί σκηνής, βλέπει τον εαυτό του. Οπότε αν το μόνο που ταΐζει το κοινό, είναι όμορφοι ηθοποιοί, που είναι υπέρ του καλού ή αδικημένοι χαρακτήρες, που μόνο οι γύρω φταίνε για αυτά που περνούν, αυτό που κάνεις είναι να καλλιεργείς ένα βαθιά ναρκισσιστικό κοινό. Αυτό εμένα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεινοπάθησα, περνώντας από τέτοιες παραστάσεις.

- Μπορείς να αντιμετωπίζεις όσα συμβαίνουν γύρω μας με μια ποίηση ή τελικά έχεις δώσει περισσότερο χώρο στον κυνισμό;

Πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου. Μου πήρε καιρό για να παραδεχτώ ότι είχα ένα πολύ δύσκολο και ζόρικο παρελθόν. Αυτό όμως που κρατώ είναι ότι έπρεπε να σκληραγωγηθώ για να αντέξω πολλές δυσκολίες. Αισθάνομαι ότι μπορώ να αντέξω τις προσβολές. Θεωρώ πολύ περίεργο να μπορεί να σε τραυματίσει μια λέξη. Προφανώς και πρέπει να παλεύουμε για να διαμορφώσουμε μια γλώσσα, η οποία δίνει δικαιοσύνη στα άτομα που απευθυνόμαστε. Πρέπει η γλώσσα να αντιπροσωπεύει τον κόσμο που ζούμε. Γι’ αυτό θεωρώ ότι αν η γλώσσα είναι αιχμηρή, αν αποτυπώνει τον κόσμο, θα ήθελα να υπάρχει. Δεν θα ήθελα ο άλλος να κρύβεται ή να μετράει τα λόγια του, ή να φοβάται μην ακυρωθεί από την κοινωνία. Θέλω τα πράγματα να είναι ξεκάθαρα και διάφανα. Είμαστε λοιπόν μια κοινωνία που είναι πολύ οχυρωμένη.

Πρέπει να γίνουμε λιγότεροι μαλθακοί και πιο θαρραλέοι. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το θάρρος να φεύγουμε από πράγματα, γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε την ποίηση. Υπάρχει σίγουρα κόστος σε αυτό. Έτσι όμως θα μάθει κάποιος να αντέχει την σκληρότητα του κόσμου και την σκληρότητα της γλώσσας. Όσο περισσότερο κρυβόμαστε, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκρηξη στην πορεία. Όσον αφορά εμένα, έχω μια οχύρωση στην καθημερινότητά μου για να αντέχω τα πράγματα. Και αυτό αφορά και τη δουλειά μου, τον κλάδο μας, που πολλές φορές είναι χυδαίος και υποκριτικός. Έχω πάρει φοβερά μαθήματα από τη συμπεριφορά πολλών συναδέλφων και αυτό πλέον δεν με ενοχλεί.

Ο Γιώργος Κατσής για τις ταινίες και τις παραστάσεις που συμμετέχει

Τα Δέντρα ανθίζουν ακόμα

«Αυτή η παράσταση είναι ένας φάρος σε έναν ατελείωτο ωκεανό ψυχρής αγοράς στο θέατρο. Είναι βαθιά λύτρωση για μένα».

Μαύρη μαγεία ή Άσε τους νεκρούς να πεθάνουν

«Είναι μια ευχάριστη συνάντηση με τον Γιάννη Αποσκίτη, που έγραψε το έργο. Αυτή η παράσταση είναι η στιγμή που γνωριστήκαμε. Είναι μια επανένωση και με τον κολλητό μου, τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο, που έχουμε παίξει πάρα πολλές φορές μαζί. Η τύχη έχει φέρει να συναντιόμαστε κάθε χρόνο σε μια δουλειά, από την εποχή της σχολής μέχρι σήμερα».

Τα σκυλιά

«Τα σκυλιά ήταν ο,τι πιο κουραστικό έχω κάνει στη ζωή μου. Αναρωτιόμουν πόσο παραπάνω μπορεί να πονά και να κουραστεί ένα σώμα, Θεέ μου. Αυτό σκεφτόμουν, όσο έπαιζα. Θα βγει το γόνατο από τη θέση του; Είμαι βαθιά περήφανος για αυτή την παράσταση, γιατί ήταν η συνέχεια της συνεργασίας μας με τον Ανέστη Αζά, τον οποίο αγαπώ πάρα πολύ. Ξεκίνησε δύο εβδομάδες, αφού είχα βγει από μια επέμβαση στο νοσοκομείο. Είχα πάθει ρήξη πνεύμονα. Και αμέσως έπρεπε να μπω σε κάτι τόσο σωματικό, με ένα καταπονημένο σώμα. Φοβόμουν πολύ, αλλά τελικά μου έκανε πάρα πολύ καλό. Έγινε σωματικά μια επαναφορά της αυτοπεποίθησής μου. Τη χρειαζόμουν πολύ, γιατί η κατάσταση μετά το νοσοκομείο μπορεί να με επηρέαζε και ψυχολογικά. Όλος ο θίασος με προστάτευσε. Με είχαν στο νου τους όλη την ώρα».

Η δημοκρατία του μπακλαβά

«Είναι επίσης μια σημαδιακή παράσταση, γιατί έχει μια διάρκεια στο χρόνο. Έχει μοιραία πέσει σε σημαντικές στιγμές της ζωής μου, αφού παίζεται και ξαναπαίζεται. Όταν μου το πρότεινε ο Ανέστης Αζάς, πέθαινε ο πατέρας μου και ήταν ακριβώς μετά το τέλος των καραντινών. Όταν πήγαμε στο Σεράγεβο και πήρα το βραβείο καλύτερου ηθοποιού, είχε μόλις πεθάνει ο πατέρας μου. Συμπίπτει δηλαδή με σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου. Είναι η οικογένειά μου πλέον ο Μπακλαβάς. Μια οικογένεια που συναντιέται και ξανασυναντιέται. Κάναμε περιοδείες και βρισκόμασταν κάθε φορά σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου. Έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη, ποιητική σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Είναι κάτι ποιητικό που μας χαρίστηκε. Δεν ξέρω καν αν ήμασταν άξιοι για ένα τέτοιο δώρο, για μια τέτοια ποιητική ζωή, για μια τόσο όμορφη ζωή. Ήμασταν πολύ τυχεροί».

«Αναρωτιέμαι ειλικρινά τι πέρασε αυτός ο κακομοίρης ο τράπερ (γέλια). Ήταν μια φοβερή αίσθηση. Με τον Γιώργο Φουρτούνη είμαστε πολλά χρόνια φίλοι. Τον θαυμάζω πολύ. Είναι σπουδαίος. Με συγκινεί πολύ που με εμπιστεύθηκε να το κάνουμε παρέα, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνεις μια ταινία σήμερα στην Ελλάδα. Αυτή η ταινία είναι η σχέση μας με έναν τρόπο».

Boris and I

«Ο Χάρης Ραφτογιάννης είναι βαθιά καλλιτεχνική προσωπικότητα. Τον αγαπώ πολύ. Την ταινία τη συζητήσαμε πριν επτά χρόνια και βγαίνει φέτος. Είναι τρελό αυτό με το σινεμά, ότι πρέπει δηλαδή να περάσει μια ολόκληρη ζωή για να δεις την ταινία σου. Είναι η αγαπημένη μου ταινία από όλες αυτές που έχω κάνει, μέχρι σήμερα. Παίζω κι εδώ με τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο. Λατρεύω να τη βλέπω. Μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος και ο κόσμος που δημιουργεί ο Χάρης. Θέλω να τον τσιγκλήσω και να κάνουμε και άλλα πράγματα παρέα. Να γυρίζουμε ταινίες μέχρι να πεθάνουμε».

+ μια μελλοντική θεατρική συνεργασία

«Θα κάνουμε μια θεατρική παράσταση στα τέλη Ιανουαρίου στις Ροές με τον Πάνο Παπαδόπουλο. Παίζουμε μαζί και συνσκηνοθετούμε. Θα είναι ελαφρώς βασισμένη στις Δούλες του Ζενέ και κυρίως στην αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν. Θα γράψουμε το έργο μαζί με τον Πάνο και τον Γιάννη Αποσκίτη. Θα παίζει και πάλι ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος. Εννοείται!(γέλια). Η παράσταση είναι σε παραγωγή του Βαγγέλη Κώνστα».