Γαλλία: Οι Λιβανέζοι της διασποράς νιώθουν ενοχές και θέλουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους

Εκατοντάδες Λιβανέζοι συγκεντρώθηκαν στο Παρίσι για να απαιτήσουν την άμεση κατάπαυση πυρός στη χώρα τους. Από την ημέρα που ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε Ισραήλ και Χεζμπολάχ πριν από έναν χρόνο, πάνω από 2.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί. Οι χιλιάδες Γαλλολιβανέζοι που παρακολουθούν από μακριά τον πόλεμο λένε πως είναι γεμάτοι με οργή αλλά και ενοχές. Μπορεί να βρίσκονται πάνω από 4.000 χιλιόμετρα μακριά από τον Λίβανο αλλά νιώθουν πως η πατρίδα τους υποφέρει.

Τις τελευταίες εβδομάδες οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν πραγματοποιήσει μαζικές επιθέσεις τόσο στη Βηρυττό όσο και στο νότιο Λίβανο. Ολόκληρες περιοχές και χωριά έχουν υποστεί τεράστιες καταστροφές. Ο Γαλλολιβανέζος γιατρός, Μαγιάντ Σλιμάν, είδε το πατρικό του σπίτι να γίνεται ερείπια και λέει πως νιώθει ενοχές που είναι μακριά.

«Νιώθω ενοχές που δεν είμαι στον Λίβανο γιατί θα μπορούσα να βοηθήσω. Ζω στον ρυθμό μηνυμάτων που λαμβάνω που μου ανακοινώνουν τον θάνατο κάποιου φίλου, κάποιου ξαδερφού μου ή παιδικού μου φίλου από το χωριό. Ή φίλου μου στη Βηρυτό, συναδέλφου και ούτω καθεξής. Είναι πολύ δύσκολο» λέει ο Μαγιάντ Σλιμάν.

Πολλοί λένε ότι στην καθημερινότητά τους κυριαρχούν οι ειδοποιήσεις από τα social media και προσπαθούν να μαθαίνουν εάν οι αγαπημένοι τους είναι ασφαλείς.

«Περνάμε πολλή ώρα κολλημένοι στις ειδήσεις, ακόμα και αν δεν αλλάζει η κατάσταση επί του εδάφους. Εϊναι ο καλύτερος τρόπος για μας για να ηρεμήσουμε και να σιγουρευτούμε ότι οι αγαπημένοι μας δεν υποφέρουν, παρακολουθώντας δηλαδή τις ειδήσεις όσο πιο στενά γίνεται» λέει ο Μισέλ Φεράν, δικηγόρος.

Παρά τον πόλεμο, πολλοί Γαλλολιβανέζοι λένε πως δεν θα μείνουν στο Παρίσι και θα επιστρέψουν άμεσα στην πατρίδα τους.

«Όλη μου η ζωή είναι εκεί. Δεν ήταν εύκολο να φύγω παρά το ότι είμαι Γαλλολιβανέζα. Το αυτοκίνητό μου είναι εκεί, η δουλειά μου και το σπίτι μου. Εάν μείνω εδώ θα πρέπει να βρω δουλειά και διαμονή, Δεν είναι εύκολο. Ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι για δουλειά στη Γαλλία, προσευχόμενος ότι θα μπορέσω να γυρίσω στη Βηρυτό και όλα θα είναι στη θέση τους αλλά και όλοι οι άνθρωποί μου θα είναι σώοι» λέει μία Λιβανέζα.

Όπου υπάρχει λιβανέζικη διασπορά το συναίσθημα είναι παρόμοιο. Αγωνία για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων και ανησυχία για το μέλλον της πατρίδας τους.