Το «Άβελ» του Κωνσταντίνου Καραμαγκιώλη στο Bolinas Film Festival της Καλιφόρνια

• Sep 19, 2025, 1:41 PM

5 min de lecture

Το «Άβελ», έπειτα από το αναπάντεχο ταξίδι που ξεκίνησε πέρσι τον Σεπτέμβρη στον Δαναό στην Αθήνα, έγινε η πρώτη ταινία μικρού μήκους που έλαβε διανομή και προβλήθηκε με εισιτήριο μόνη της. Είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ελληνική κινηματογραφία. Αφού συνέχισε την φεστιβαλική της πορεία στα Χανιά και Λάρισα, όπου και απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας, συνέχισε σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας.

Τον Μάρτιο του 2025 ταξίδεψε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου και συνεχίζει πια απερίσπαστη την αμερικάνικη διαδρομή της στα φεστιβάλ. Ο ελληνικής καταγωγής Sid Ganis συνεργάτης για χρόνια του Τζόρτζ Λούκας και στέλεχος για άλλα τόσα της Paramount και της Warner Bros επέλεξε προσωπικά την ταινία για το Bolinas Film Festival, όπου και θα προβληθεί στις 21 Σεπτεμβρίου.

Ο Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης ξεκίνησε το «Άβελ», την μικρού μήκους ταινία του, στην περίοδο της καραντίνας. Βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός που εκτυλίχθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μια τρανς γυναίκα με καρκίνο ζήτησε να μεταλάβει, αλλά της το αρνήθηκαν. Ένας ιερέας από την Κέρκυρα θα αναλάβει όμως να το κάνει. Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: Ένας ιερέας που ζει με την οικογένεια του στην επαρχία, θα δεχτεί ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από μια γυναίκα που θα τον αναστατώσει. Αυτό θα τον οδηγήσει σε ένα ταξίδι προς την πρωτεύουσα, μια θεία κοινωνία και ένα τελευταίο παιχνίδι ποδοσφαίρου.

Το «Άβελ» είναι μια queer χριστιανική ταινία, σαν ένα υπαρξιακό παραμύθι όπου οι ήρωες, αντί για το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, αναζητούν τη συγχώρεση και την αγάπη. Μια θεία κοινωνία, ένα ποδοσφαιράκι και μια τελευταία συνάντηση δύο ιδιότυπων χαρακτήρων καταργούν τα στερεότυπα που βασανίζουν εδώ και καιρό την Ελλάδα με μια αγκαλιά.

Ο Κωνσταντίνος Καραμαγκιώλης είχε μιλήσει για την ταινία του στο Euronews, στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Χανίων: «Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου μια queer χριστιανική ταινία ή αλλιώς ένα υπαρξιακό παραμύθι που αντί το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, οι ήρωες αναζητούν την αλληλοαποδοχή, τη συγχώρεση και κυρίως την αγάπη. Σε πρώτο αλλά και σε δεύτερο πλάνο εντέλει, κυριαρχεί η θρησκεία και το ποδόσφαιρο.

Δύο θέματα δηλαδή που για μένα είναι τα όπια του λαού. Έρχονται για να χωρίσουν τους λαούς, είτε αυτό είναι ζήτημα χωρών και θρησκειών, είτε ζήτημα ταυτοτήτων και τάξεων. Νομίζω ότι στη δική μας ταινία, αυτά τα δύο διαχωριστικά πράγματα λειτουργούν καταλυτικά και ως εργαλεία για να ενώσουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, αλλά και τις όψεις του ίδιου νομίσματος, έναν ιερέα που ασχολείται με τα μεταφυσικά και μια παλλακίδα που ασχολείται με τα φυσικά. Ο ένας είναι εξέλιξη του άλλου».