Παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα ο Αλέξης Τσίπρας

Την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα ανακοίνωσε το πρωί της Δευτέρας ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Σε δήλωσή του αναφέρει μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για μια απόφαση συνείδησης, αφήνοντας αιχμές για μια Βουλή «δημοκρατικά απογυμνωμένη», αλλά ξεκαθαρίζει πως δεν εγκαταλείπει την πολιτική δράση.

Την κενή έδρα στη Βουλή των Ελλήνων καταλαμβάνει ο Θοδωρής Δρίτσας ως πρώτος επιλαχών στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Πειραιά.

Ωστόσο, ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας έχει προσχωρήσει στη Νέα Αριστερά και, συνεπώς, μετά την ορκωμοσία του αναμένεται να δηλώσει ανεξαρτητοποίηση και να μεταπηδήσει στη Νέα Αριστερά.

Αν αυτό επιβεβαιωθεί, τότε το κόμμα αυτό από 11 βουλευτές θα αριθμεί πλέον 12 και θα γίνει το πέμπτο σε κοινοβουλευτική δύναμη. Αντίθετα, από 26, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αριθμεί πλέον 25 βουλευτές.

Ολόκληρη η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα

«Μετά από 16 χρόνια στη Βουλή, ως βουλευτής, αρχηγός κόμματος, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρωθυπουργός, έλαβα μια απόφαση συνείδησης: Να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα.

Λίγο πριν την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής Συνόδου, κατέθεσα στον Πρόεδρο της Βουλής την παραίτησή μου. Δεν ήταν μια απόφαση εύκολη, ούτε και αβασάνιστη.

Παραιτούμαι γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω, να διατηρήσω το αξίωμα του βουλευτή, με όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται, όταν αισθάνομαι ότι η συμμετοχή μου, με την ειδική συνθήκη μάλιστα του πρώην πρωθυπουργού, δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους με εμπιστεύτηκαν. Γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω, να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν.

Παραιτούμαι όμως από βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παραιτούμαι από την πολιτική δράση. Εγκαταλείπω την ασφάλεια των ορεινών εδράνων. Και φιλοδοξώ να επιστρέψω στην ελπιδοφόρα ανασφάλεια της κοινωνικής δράσης. Όχι για να καθοδηγήσω από τα πάνω, αλλά για να αφουγκραστώ καλύτερα τη κοινωνία και τις ανάγκες της.

Απελευθερωμένος από αξιώματα, δεσμεύσεις και μηχανισμούς, που δεν μπορούν πια να την εκφράσουν. Σε μια περίοδο όπου η πατρίδα μας βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο. Οικονομικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό, μα πρωτίστως ηθικό. Ζητείται ελπίς. Μέσα από τις πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Τις πράξεις που αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Τις πράξεις, που μόνο μ’ αυτές μπορούμε να υπερβούμε τα σημερινά αδιέξοδα.

Δεν πιστεύω σε Μεσσίες, ούτε σε κομματικές κατασκευές εργαστηρίου. Πιστεύω όμως στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που παλεύει συλλογικά για κοινωνική δικαιοσύνη. Πιστεύω στη βούληση και τις πράξεις των πολλών. Με αυτούς, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, είμαι αποφασισμένος να συναντηθώ.

Θέλω να απευθυνθώ στους συντρόφους μου, σε όλους όσους πορευτήκαμε μαζί ως εδώ και μοιραστήκαμε αγώνες, αγωνίες, ελπίδες και όνειρα. Δεν θα είμαστε αντίπαλοι. Και ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες.

Κυρίως όμως, θέλω να απευθυνθώ στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά: Η λεηλασία της πατρίδας μας από ένα καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς που γεννά ανισότητες και αδικία, δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αν δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε. Για να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας. Αυτό αξίζει κάθε κόπο και κάθε αγώνα.»