Η ευρωπαϊκή διπλωματία στην Ουάσινγκτον πρέπει να ακολουθείται από ισχυρή αμυντική ετοιμότητα στο εσωτερικό της χώρας

Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν πρέπει να είδε κάτι βαθιά δυσάρεστο στην Ουάσιγκτον τη Δευτέρα: Την ευρωπαϊκή ενότητα και δύναμη και όχι τον βερμπαλισμό και την αμηχανία του προέδρου Ζελένσκι.

Ο Πούτιν είχε βάσιμους λόγους να πιστεύει ότι η συνάντηση της τελευταίας στιγμής στο Οβάλ Γραφείο με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ και τον Ουκρανό πρόεδρο Ζελένσκι θα ήταν εξίσου αμφιλεγόμενη όπως ήταν τον Φεβρουάριο. Ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν ελάχιστο χρόνο να προετοιμάσουν τις αντιδράσεις τους για τη σύνοδο κορυφής στην Αλάσκα και ο Τραμπ ήταν πρόθυμος να δείξει γρήγορη πρόοδο προς τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.

Αλλά αντί να δει τον Ζελένσκι να αντιστέκεται μόνος του στον Τραμπ, η Ρωσία είδε τον Ουκρανό πρόεδρο να φτάνει στον Λευκό Οίκο παρέα με τους επτά Ευρωπαίους ηγέτες που εκπροσωπούσαν βόρειες, νότιες, μεγάλες και μικρές χώρες, καθώς και το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Στην Ουάσινγκτον, το ευρωπαϊκό μήνυμα ήταν σαφές: οι Ευρωπαίοι ήταν ενωμένοι στις απαιτήσεις τους για κατάπαυση του πυρός, για εγγυήσεις ασφαλείας και για στήριξη της Ουκρανίας. Και ερχόμενοι στην Ουάσινγκτον σε τέτοιο αριθμό έδειξαν ότι η Ουκρανία δεν ήταν απλώς στην περιφέρεια της Ευρώπης, αλλά ακριβώς στον εσωτερικό κύκλο της Ευρώπης.

Και στον Λευκό Οίκο, στόχος τους ήταν να τραβήξουν και τον Τραμπ στον κύκλο αυτό. Παρακολουθώντας τη συζήτηση που εξελισσόταν, ο Πούτιν πρέπει να είδε ότι ο ίδιος, όχι ο Ζελένσκι, ήταν ο περίεργος.

Ένα ενιαίο μέτωπο

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι καλά συντονισμένοι και τώρα, επτά μήνες μετά την έναρξη της δεύτερης διακυβέρνησης του Τραμπ, έχουν εξασκηθεί στο να παρουσιάζουν ένα ενιαίο μέτωπο για την εκτόνωση πιθανών κρίσεων που σχετίζονται με τους χειρισμούς του Τραμπ στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η επίμονη επίθεση γοητείας τους με τον Αμερικανό πρόεδρο τους έχει κερδίσει το αυτί και την κολακεία του Τραμπ.

Ο Τραμπ μοίρασε ελεύθερα φιλοφρονήσεις στον καγκελάριο Μερτς για το μαύρισμά του, στον Φινλανδό πρόεδρο Αλεξάντερ Στουμπ για τη νεότητά του και στην Ιταλίδα πρωθυπουργό Μελόνι για τη διαρκή ηγεσία της. Ήταν ακόμη και θερμός με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Παρά τον βαθύ σκεπτικισμό για την ΕΕ στο παρελθόν, δήλωσε ότι είναι "τιμή" να την έχει στο τραπέζι και ότι θαύμασε το γεγονός ότι είναι "πιο ισχυρή" από τους άλλους παρόντες ηγέτες.

Αυτή η ζεστασιά δεν ήταν απλώς μια επίδειξη: Είχε αντίκτυπο στην πολιτική.

Η αποφασιστικότητα και η ενότητα των Ευρωπαίων ηγετών έσβησαν τις χειρότερες πυρκαγιές που θα μπορούσαν να προέλθουν από μια διμερή συνάντηση Ζελένσκι-Τραμπ. Ο Τραμπ δεν απαίτησε δημοσίως από την Ουκρανία να συνθηκολογήσει και να συναινέσει στις εδαφικές απαιτήσεις του Πούτιν. Η Ουκρανία δεν θεωρήθηκε το εμπόδιο για την ειρήνη.

Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι πίεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να συμβάλουν σοβαρά στις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία. Στη συνάντηση της Δευτέρας και μετά, ο Τραμπ εξέφρασε το άνοιγμα του για συνεργασία των ΗΠΑ σε εγγυήσεις ασφαλείας. Ναι, με τις προειδοποιήσεις ότι δεν θα υπάρχουν μπότες στο έδαφος και πιθανώς με πολύ λιγότερη υποστήριξη από ό,τι θα ήθελαν οι Ευρωπαίοι, αλλά πριν από μερικές εβδομάδες, δεδομένης της επιμονής του Τραμπ ότι αυτός "δεν είναι [δικός του] πόλεμος", οποιαδήποτε αμερικανική βοήθεια για τον συνασπισμό των προθύμων ήταν εκτός συζήτησης.

Τώρα, ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο συντάσσει τις εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία και συντονίζεται με τους Ευρωπαίους ομολόγους του.

Αμηχανία για ορισμένους

Κάποιοι Ευρωπαίοι πολίτες δεν είναι ικανοποιημένοι με το ύφος που υιοθετούν οι ηγέτες τους απέναντι στον Τραμπ, θεωρώντας ότι είναι ενοχλητικό να βλέπουν τους ηγέτες τους να του καλοπιάνουν τον εαυτό τους. Και όμως αυτή η προσέγγιση έχει αποτρέψει την καταστροφή. Τον Ιούνιο, ο Τραμπ υποστήριξε το άρθρο πέντε στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη. Αυτή την εβδομάδα, ο Τραμπ δεν ανάγκασε τον Ζελένσκι να υποκύψει στις απαιτήσεις του Πούτιν. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες κρατούν τον Αμερικανό πρόεδρο απασχολημένο με την ευρωπαϊκή ασφάλεια.

Παρόλα αυτά, αυτό δεν είναι αρκετό. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα πρέπει να περάσουν τα επόμενα τριάμισι χρόνια απλώς σβήνοντας πυρκαγιές.

Αντ' αυτού, πρέπει να εκμεταλλευτούν την αύρα της ενότητάς τους για να γίνουν πιο ικανοί αμυντικοί παράγοντες σε ταχύτερο χρονοδιάγραμμα από ό,τι ήταν πρόθυμοι να κάνουν. Η διπλωματική ενότητα στην Ουάσινγκτον είναι μια μορφή ισχύος που αναγνωρίζει ο Πούτιν, αλλά το να υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό και οι στρατιωτικές ικανότητες για να καταστεί δυνατός ένας συνασπισμός των προθύμων είναι πιο σημαντικό.

Ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες συμβάλουν σε εγγυήσεις ασφαλείας για την Ουκρανία, και αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να παρέχουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου δυναμικού και της δύναμης πυρός σε οποιαδήποτε δύναμη ασφαλείας που παρέχει ένα στήριγμα στην Ουκρανία.

Η τάση της κυβέρνησης Τραμπ να μειώσει τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη παραμένει αμετάβλητη και η προσωπική επιθυμία του Τραμπ να μειώσει τον κίνδυνο για το στρατιωτικό προσωπικό θα περιορίσει τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε μια δύναμη ασφαλείας.

Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι στους μεσανατολικούς πολέμους αυτού του αιώνα έχουν συνηθίσει να παίζουν τον ρόλο του κατώτερου εταίρου, θα πρέπει να μάθουν να αναποδογυρίζουν το σενάριο.

Μακροπρόθεσμα, μια τέτοια ευρωπαϊκή αμυντική δύναμη θα είναι απαραίτητη για ολόκληρη την ήπειρο, όχι μόνο για την Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να είναι σε θέση να κρατήσουν τον πρόεδρο Τραμπ στην τροχιά τους μέσω προσωπικών δεσμών και έξυπνης διπλωματίας, αλλά άλλα, νεότερα μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι πολύ λιγότερο διατεθειμένα να βοηθήσουν την Ευρώπη να αντισταθεί στη Ρωσία.

Θα είναι ευκολότερο για τους Ευρωπαίους να κρατήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες δεσμευμένες στην Ευρώπη, αν η συμβολή των ΗΠΑ είναι περιορισμένη από τον σχεδιασμό. Η δοκιμή αυτής της προσέγγισης στην Ουκρανία θα αποτελέσει έναν καλό πιλότο για το τι πρέπει να συμβεί σε ολόκληρη την ήπειρο νωρίτερα από ό,τι θα ήθελαν οι Ευρωπαίοι.

Η Kristine Berzina είναι ανώτερη συνεργάτης για την αμερικανική άμυνα και τη διατλαντική ασφάλεια στο German Marshall Fund of the United States.